vrijdag 9 maart 2012

30 Februari

2004. Vandaag voor het eerst van mijn leven op 30 februari opgestaan!
De Ethiopische kalender zit ingewikkeld in elkaar met tal van wijzigingen door de eeuwen heen, maar is basicly eenvoudig; elke maand heeft 30 dagen en er is een 13de maand met 5 a 6 dagen (vanaf onze datum 6 September tot 11 a 12 Sept.). Zie wikipedia.

Het werk vlot boven verwachting goed. De stukjes van de diverse afdelingen voor het bedrijfsplan kwamen vanaf dinsdag binnen en ik stel het geheel samen. Er komen veel dubbellingen in voor ("onze producten zijn ..." etc) dat is aan mij om eruit te halen.
Inhoudelijk hebben we met het hele management op donderdagmiddag gezeten om het document door te nemen. Want de verschillende onderdelen moet ook afgestemd zijn: als marketing een hoger aantal verkopen projecteert moet dat terug te zien zijn in Operations, Human Resources en Financiƫn. Ook dat ging wel, hoewel niet iedereen alles gelezen had, maar het team is best goed op elkaar ingespeeld.
Vandaag weer verder om 9 uur (=15 uur).

Ondertussen ben ik ook bezig om een externe financier te spreken te krijgen, maar dat lukt niet erg goed. De contacten waren er in het verleden al maar zijn op een lager pitje gekomen (eufimisme). Dinsdag vlak voordat ik het vliegtuig instap hopelijk een gesprek.

Vanavond stappen met Tamirat ben zeer benieuwd! en morgen uit eten met de hele club. Zondag-maandag in Lalibela, dinsdag afronden en 's avonds vliegen. Het begint dus alweer op zijn einde te lopen.

Zie de smog hangen

Rechts heeft voorrang,
soms wel meer dan  10 minuten











Over het algemeen heb ik best hard gewerkt. Om 8 uur kwam de auto bij het hotel, 10-30 minuten rijden (afhankelijk van de chaos) en pas om 6 uur thuis, bijna alweer donker.


Pauze neem ik niet veel, hoewel het kantoor van 12-13 uur vrijwel geheel leeg is. Maar lopen in de brandende zon is niet mijn hobby hoewel gisteren wel en wat foto's gemaakt.

Avondeen doe ik in tentjes in de buurt van mijn hotel op Meskel Flower Road. De laatste 2 dagen in een dik *** hotel direct naast mij, Adot-Tina. Goed eten en toch ongeveer dezelfde prijs als in andere restaurants (kamers zijn wel veel duurder dan waar ik nu zit.) het blijkt een 'adoptie'-hotel te zijn: veel blanke mensen met donkere kinderen die daar een aantal weken verblijven om de procedures af te ronden (papierwerk gaat nu eenmaal langzaam in dit land). Dus ruim tijd om te bonden. Dat is vooral fysiek want taal (spaans, italiaans, engels, ...) is nog niet gemeenschappelijk.



Marabou (ooievaar)


Geen opmerkingen: