vrijdag 25 november 2016

En we zijn weer thuis


De laatste dagen bij Tarango waren zeer productief. 
Het projectplan voor vernieuwing van de website werd besproken, taken toebedeeld en een projectleider benoemd. Gestructureerd werken. Doel van het ontwikkelen van een attractievere website is het aantrekken van nieuwe groothandel-klanten.

Verder een projectplan ingediend bij de Nederlandse ambassade om vrouwen te scholen in het maken en verwerken van draden (fiber) van de stam van de bananenboom. Een afvalproduct maar kansrijk als grondstof voor weven. Voor 2000 euro kunnen we een pilot draaien om de kwaliteit van de draad te testen en de vrouwen een betere toekomst te geven. 

Zaterdag met het hele managementteam gesproken over procesinrichting en taakverdeling (voor de kenners: RASI). In het begin wat moeizaam maar na enige tijd viel het kwartje en kwam de discussie los (veelal in bangla). Daar blijft wel wat van hangen heb ik het gevoel. En zal hopelijk ook leiden tot meer delegeren door het management.

College in RASI

Ook kwamen er mensen op mij af met het verzoek om coaching over werkzaamheden waar ze mee bezig zijn. Beetje laat maar wel heel nuttig, van twee kanten. Voor dit soort trajecten zou ik eigenlijk langer moeten blijven maar eerlijk gezegd is 2 weken wel genoeg (vraag me waarom).

Projectnetwerk samen met George opgezet

Nazlee
Ondertussen tassen gekocht die Else al doorverkocht heeft. De uiteindelijke totaalprijs werd te laag dus de rest in het studiefonds voor kinderen gestort. Geld overhouden kan altijd nog.

14 tassen voor thuishandel

Vrijdag weer gesquasht oa tegen Hesse. We gingen aardig tegen elkaar op. 
Hij doet hier een uitgebreide inventarisatie naar de toekomst van de waterhuishouding. Effecten van de veranderende moesson en bodemdaling worden prachtig in kaart gebracht. Er is een website waar het ook voor Nederland in kaart is gebracht, vergeten welke...
Maar duidelijk is dat dorpen in Bangladesh die nu uitbreiden richting rivier daar niet lang zullen staan helaas.
Op basis van die inventarisatie worden deltaplan-achtige projecten opgezet met hopelijk voor Nederland veel werk.

Het verkeer. Tja, het is een puinhoop en het wordt erger. Toch is bijna de helft van de voertuigen openbaar vervoer: bussen en fiets- en gemotoriseerde riksja's. Dat het continu vastloopt heeft te maken met de rijstijl (bussen stoppen overal waar ze een klant kunnen oppikken, snijden en voorrang nemen, fietsriksja's tussen het grote verkeer, voetgangers die met gevaar voor eigen leven proberen over te steken, etc). De stoplichten werken wel maar hebben geen functie meer: op kritische plekken staan verkeersregelaars. Echter tegen de overmacht zijn ze niet opgewassen. En maar toeteren, zinloos natuurlijk, het gaat wel door tot diep in de nacht.
Mede-oorzaak is het woon-werk verkeer. Dhaka is al vol (10 miljoen mensen of meer waarvan veel geen vaste inwoner zijn maar werkmigrant) en daarbovenop komen elke dag 100 duizenden mensen naar de stad om te werken. 

Vrijdag ging ik 12 km verderop squashen: 2 uur heen en nog langer om terug te komen. Het management van Tarango slijt vele uren in het bedrijfsbusje. Mijn advies: Skype ofzoiets. Ik kan videobellen naar Nederland dus 12 km verderop moet ook kunnen. Beetje time-management!

Zondag afscheid genomen van iedereen en nog wat cado's in ontvangst genomen. was nog een hele sjouw om alles het vliegtuig in te krijgen.
Dinsdagmorgen geland op Schiphol. 4 weken van huis is soms wel lang....

Onze principes. helder




Aangekondigd als een grote wevers-manifestatie. Met moeite een echte weefster gevonden op het terrein!


Op bezoek bij Maung, de Directeur. Inclusief de buren (rechts)

dinsdag 15 november 2016

50 procent

Maandag, alweer halverwege de missie. Times flies, ook doordat veel tijd verloren gaat met transport in dit verschrikkelijke verkeer en er dus minder tijd overblijft voor werkelijk op kantoor aanwezig zijn. En dan zijn er plannen voor de aanleg van een ondergrondse. Dat zal wel verlichting brengen maar pas als het klaar is en tot die tijd, als alle straten open moeten, zal het echt een ramp zijn. Nog groter dan nu (kan dat?)
Ben overigens wel benieuwd of de zelfrijdende auto van Tesla en Google hier ooit gaan komen. Ik denk dat ze geen meter vooruit komen.

Met Kohinoor, CEO van Tarango



Vrijdag op de Dutch club ge-squashed (alles verloren Jane).
Maar ook was er de verkoping van Tarango (en ook andere fairtrade NGO's), waar een aantal mensen op af kwamen die ik graag wilde spreken. Zoals de ambassadrice van Nederland en een medewerkster van de ambassade. Om wat vooroverleg te plegen over mijn verzoek voor ondersteuning van het banana-fiber project. Netwerken is net werken!

En ook nog gesproken met een webdesigner (ook Nederlandse) die ons zou kunnen gaan helpen voor redesign van 'onze' website.

Nuttige dag, al is de reistijd van mijn kamer naar de club wel meer dan een uur rijden mede door de vele checkpoints in de zakenwijk (Gulshan). Daar zijn een paar maanden geleden verschrikkelijke dingen gebeurd in een restaurant dus vandaar die strenge beveiliging.

Maandag heb ik de subsidie-aanvraag al de deur uit en 2 projectplannen in concept klaar. Nu gaat het erom spannen: gaat het management akkoord met mijn aanpak? Niet alleen het doel van de respectieve projecten, maar ook de delegatie van bevoegdheden naar de projectleiders en een slechts sturende rol voor de topmanager als opdrachtgever. Delegeren met bevoegdheden binnen kaders is hier niet de meest voorkomende management-stijl.....
Mocht het lukken dan ben ik al zeer gelukkig ook al moeten de projecten dan nog beginnen. En ik vertrek komende maandag alweer.

Nu dinsdag plotseling een verloren dag. Management afwezig, geen afspraken te maken met mensen die potentieel in het project moeten werken. Ik zit een beetje te spelen op internet en telefoon. Morgen maar bespreken met het management, als ze geen interesse of tijd hebben voor wat ik kom doen dan wil ik dat graag weten. Want dan ga ik nog een paar dagen wat vertieren.










donderdag 10 november 2016

aan de slag

Mirpur-1 (wijk in Dhaka), donderdag.

Maandagavond geland. Bij het wachten op de bagage zag ik waarom de bagagevrijstelling 40 kilo is: hele huihoudens worden er meegesleept door de Bangla-expats die naar huis terugkeren. Pas na een uur kwamen mijn koffers op de band.
Dinsdag rustdag, dat was de opdracht van de de Directrice van Tarangoo. Wel even (6 km, 2 uur) op en neer naar een drankwinkel waar buitenlanders op vertoon van een paspoort wel drank kunnen kopen, de locals niet. En reteduur, €2 per blikje Heiniken.
mijn kamer
Ik slaap in het kantoor van Ecota, een organisatie die zich bezighoudt met het laten samenwerken van fairtrade organisaties. Er is een vergadertafel, een keukentje, een werkkamertje en een slaapkamertje met douche/wc. Dat laatste is mijn domein voor de komende 2 weken. De beheerder kookt (goed!) en verdwijnt 's avonds waarna ik de deur van binnen op de klink doe. Veiligheid voor alles op dit moment, er zijn erge dingen gebeurd de afgelopen maanden.

Dinsdagavond komen de 2 directeuren Kohinoor en Maung mij ophalen voor een diner in het duurste hotel van Dhaka. Want daar verblijft Remco van het CBI, een Nederlandse organisatie die buitenlandse organisaties w.o. Tarangoo helpt om hun exportkansen te verbeteren. Door productadviezen etc.
Met Remco veel Nederlands gesproken (sorry) maar we waren het over veel eens: Tarangoo moet zich veel meer gaan richten op de klant en minder op het product. We verkopen niet omdat we zielige vrouwen willen helpen aan inkomen, klanten kopen omdat we mooie producten maken die goed, sterk en mooi zijn en ook nog fairtrade qua grondstoffen en maakproces.
In één zin is dit een overzicht van de 'oude' manier van kijken naar fairtrade (zoals WFTO nog steeds doet: "koopt en bestrijdt daarmee armoede") en de nieuwe manier: we gaan de strijd aan met andere leveranciers met faitrade producten.
Interessante discussie!

Woensdag voor het eerst op kantoor in Mirpur en een zeer warm bad. Ik wordt rondgeleid en zie tot mijn vreugde dat het voorraadbeheer nu op orde is: alles gestapeld in rekken en op de PC opgeslagen: voorraad, onderhanden werk, afgerond werk naar Quality Control (en retour).
Daarna een overleg met de hele staf: iedereen (12 mensen) presenteert zich. Leuk maar zwaar want hun engels is niet mijn engels.

Naaimachine-afdeling met de manager die
het voorraadbeheer op orde heeft. Rechts Kohinoor.



















Later in de middag een overleg met de directie over de Business to Business strategie en de inzet van de website daarvoor. Ik zal een project-startdocument schrijven voor de realisatie. Kohinoor wil een kennis de website laten bouwen, ik wil liever een professioneel bedrijf ivm de continuïteit.

Vorig jaar al vroeg Tarango om geld voor de aanschaf van een machine om ook de draad van bananenblad te kunnen klaarmaken. Nu blijkt er al een machine te staan ergens in een dorp, dus kunnen we een pilot gaan doen om te testen hoe we de draad kunnen verwerken in onze producten. Hiervoor gaan we een pilot starten waarvoor ik ook een project-aanpak zal schrijven. Aan de slag dus.

Donderdag kom ik niet aan het werk omdat ik in individuele gesprekken met medewerkers op de projectafdeling merk dat ze werken met kritische data zonder backup (via dropbox oid). Dus daar ben ik dan weer mee bezig: uitleg en installatie. How time flies!

Morgen (vrijdag = vrij) naar de Dutch club, ik ga om te squashen en Tarangoo heeft een openbare verkoping daar op vrijdag. Leuk!


Mijn werkcel, met koekjes en appel.
Op de achtergrond archief. Ruimtegebrek overal!

zaterdag 5 november 2016

Komodo revisited


Dit keer ben ik vertrokken vanuit Bali zelf op een stevige motorboot. Eerst 18 uur varen naar Komodo national park maar daarna steeds korte stukje door het Komodo gebied. En na de laatste (20ste) duik ook weer 18 uur terug.
Wat een luxe boot en wat een luxe behandeling! Nog nooit zo meegemaakt.
Droge genummerde handdoek na het duiken, flessen en flippers werden gedragen door de bootboys. Flippers werden voor je aangedaan, je duikpak na elke duik gewassen. Masseuze(!) had helaas weekje vrij :-(

Maar het duiken zelf daar ging het om. Nieuwe maan dus stevige stroming. En dat hebben we geweten. Bij Batu bolong zelf iets meer dan verwacht, door een miscalculatie bij de staf: de stroming trok ineens aan en werd verticaal waardoor ik naar beneden gezogen/geduwd werd tot 34 meter (diep) en toen weer omhoog popte naar 10. Na nog wat behandelingen in de wasmachine uiteindelijk veilig bovengekomen op 100 meter van de rots af, wat een kracht zat er in die stroming. Maar iedereen was ok, het was een geroutineerde duikersgroep.

Op de plekken die ik vorig jaar bezocht was het ook nu weer een feest, veel jongens in het grijze pak (white tip & black tip reef sharks) en zelfs een enkele grijze haai. Allemaal rondcirkelend in de stroming boven de rots terwijl wij aan een haak hangen en kijken (zie foto en kijk waar de bellen heengaan!)

Bij Crystal Rock lag ik ineens naast een eagle ray die in de volle stroming naast me bleef hangen. Wat een mooi gezicht.

Manta alley was heel leuk, je kunt je horloge er op gelijk zetten in combinatie met de getijdentabel dat de manta's komen. Smorgens eten en daarna naar het schoonmaakstation waar mond en kieuwen schoongemaakt worden. Er is een plek voor de duikers gemaakt waar je op je knieën kunt zitten kijken.

Naast deze grote vissen ook veel klein spul zoals naaktslakken, garnalen in allerlei vormen en maten, krabbetjes, octopus, slangen. En natuurlijk koraal, altijd weer fantastisch om te zien. Komodo is wat dat betreft wel de highlite voor mij.

Op de nachtduiken zie je toch weer heel andere schepsels en dat is heel interessant. Niet altijd makkelijk zeker als er veel stroming staat. Maar ik zag een zeester op jacht, nog nooit gezien (green brittle star).

Kortom we hebben ons weer vermaakt. En mijn kamergenoot uit Korea ook, makkelijk om een kamer te delen met iemand die gewend is om in een kleine ruimte te leven. Kreeg bij vertrek zelfs een cadootje van hem, met buiging erbij!
Er was een hele groep Engelsen (10 vd 17) maar heel open dus dat was geen probleem, op eerdere trips heb ik wel meegemaakt dat een grote groep vervelend dominant kan zijn. Reisleider (Europeaan) prima, maar ook veel lokale duikgidsen en de staf allemaal locals. Prima daar moet het geld naartoe.

Nu op naar Bangladesh voor 2 weken PUM werkzaamheden bij Tarango.