dinsdag 6 december 2016

Trico

Na 18,5 jaar is het over. Ze is ziek, moe, zwak.

Er valt een gat.

RIP Trico


April 1998






vrijdag 25 november 2016

En we zijn weer thuis


De laatste dagen bij Tarango waren zeer productief. 
Het projectplan voor vernieuwing van de website werd besproken, taken toebedeeld en een projectleider benoemd. Gestructureerd werken. Doel van het ontwikkelen van een attractievere website is het aantrekken van nieuwe groothandel-klanten.

Verder een projectplan ingediend bij de Nederlandse ambassade om vrouwen te scholen in het maken en verwerken van draden (fiber) van de stam van de bananenboom. Een afvalproduct maar kansrijk als grondstof voor weven. Voor 2000 euro kunnen we een pilot draaien om de kwaliteit van de draad te testen en de vrouwen een betere toekomst te geven. 

Zaterdag met het hele managementteam gesproken over procesinrichting en taakverdeling (voor de kenners: RASI). In het begin wat moeizaam maar na enige tijd viel het kwartje en kwam de discussie los (veelal in bangla). Daar blijft wel wat van hangen heb ik het gevoel. En zal hopelijk ook leiden tot meer delegeren door het management.

College in RASI

Ook kwamen er mensen op mij af met het verzoek om coaching over werkzaamheden waar ze mee bezig zijn. Beetje laat maar wel heel nuttig, van twee kanten. Voor dit soort trajecten zou ik eigenlijk langer moeten blijven maar eerlijk gezegd is 2 weken wel genoeg (vraag me waarom).

Projectnetwerk samen met George opgezet

Nazlee
Ondertussen tassen gekocht die Else al doorverkocht heeft. De uiteindelijke totaalprijs werd te laag dus de rest in het studiefonds voor kinderen gestort. Geld overhouden kan altijd nog.

14 tassen voor thuishandel

Vrijdag weer gesquasht oa tegen Hesse. We gingen aardig tegen elkaar op. 
Hij doet hier een uitgebreide inventarisatie naar de toekomst van de waterhuishouding. Effecten van de veranderende moesson en bodemdaling worden prachtig in kaart gebracht. Er is een website waar het ook voor Nederland in kaart is gebracht, vergeten welke...
Maar duidelijk is dat dorpen in Bangladesh die nu uitbreiden richting rivier daar niet lang zullen staan helaas.
Op basis van die inventarisatie worden deltaplan-achtige projecten opgezet met hopelijk voor Nederland veel werk.

Het verkeer. Tja, het is een puinhoop en het wordt erger. Toch is bijna de helft van de voertuigen openbaar vervoer: bussen en fiets- en gemotoriseerde riksja's. Dat het continu vastloopt heeft te maken met de rijstijl (bussen stoppen overal waar ze een klant kunnen oppikken, snijden en voorrang nemen, fietsriksja's tussen het grote verkeer, voetgangers die met gevaar voor eigen leven proberen over te steken, etc). De stoplichten werken wel maar hebben geen functie meer: op kritische plekken staan verkeersregelaars. Echter tegen de overmacht zijn ze niet opgewassen. En maar toeteren, zinloos natuurlijk, het gaat wel door tot diep in de nacht.
Mede-oorzaak is het woon-werk verkeer. Dhaka is al vol (10 miljoen mensen of meer waarvan veel geen vaste inwoner zijn maar werkmigrant) en daarbovenop komen elke dag 100 duizenden mensen naar de stad om te werken. 

Vrijdag ging ik 12 km verderop squashen: 2 uur heen en nog langer om terug te komen. Het management van Tarango slijt vele uren in het bedrijfsbusje. Mijn advies: Skype ofzoiets. Ik kan videobellen naar Nederland dus 12 km verderop moet ook kunnen. Beetje time-management!

Zondag afscheid genomen van iedereen en nog wat cado's in ontvangst genomen. was nog een hele sjouw om alles het vliegtuig in te krijgen.
Dinsdagmorgen geland op Schiphol. 4 weken van huis is soms wel lang....

Onze principes. helder




Aangekondigd als een grote wevers-manifestatie. Met moeite een echte weefster gevonden op het terrein!


Op bezoek bij Maung, de Directeur. Inclusief de buren (rechts)

dinsdag 15 november 2016

50 procent

Maandag, alweer halverwege de missie. Times flies, ook doordat veel tijd verloren gaat met transport in dit verschrikkelijke verkeer en er dus minder tijd overblijft voor werkelijk op kantoor aanwezig zijn. En dan zijn er plannen voor de aanleg van een ondergrondse. Dat zal wel verlichting brengen maar pas als het klaar is en tot die tijd, als alle straten open moeten, zal het echt een ramp zijn. Nog groter dan nu (kan dat?)
Ben overigens wel benieuwd of de zelfrijdende auto van Tesla en Google hier ooit gaan komen. Ik denk dat ze geen meter vooruit komen.

Met Kohinoor, CEO van Tarango



Vrijdag op de Dutch club ge-squashed (alles verloren Jane).
Maar ook was er de verkoping van Tarango (en ook andere fairtrade NGO's), waar een aantal mensen op af kwamen die ik graag wilde spreken. Zoals de ambassadrice van Nederland en een medewerkster van de ambassade. Om wat vooroverleg te plegen over mijn verzoek voor ondersteuning van het banana-fiber project. Netwerken is net werken!

En ook nog gesproken met een webdesigner (ook Nederlandse) die ons zou kunnen gaan helpen voor redesign van 'onze' website.

Nuttige dag, al is de reistijd van mijn kamer naar de club wel meer dan een uur rijden mede door de vele checkpoints in de zakenwijk (Gulshan). Daar zijn een paar maanden geleden verschrikkelijke dingen gebeurd in een restaurant dus vandaar die strenge beveiliging.

Maandag heb ik de subsidie-aanvraag al de deur uit en 2 projectplannen in concept klaar. Nu gaat het erom spannen: gaat het management akkoord met mijn aanpak? Niet alleen het doel van de respectieve projecten, maar ook de delegatie van bevoegdheden naar de projectleiders en een slechts sturende rol voor de topmanager als opdrachtgever. Delegeren met bevoegdheden binnen kaders is hier niet de meest voorkomende management-stijl.....
Mocht het lukken dan ben ik al zeer gelukkig ook al moeten de projecten dan nog beginnen. En ik vertrek komende maandag alweer.

Nu dinsdag plotseling een verloren dag. Management afwezig, geen afspraken te maken met mensen die potentieel in het project moeten werken. Ik zit een beetje te spelen op internet en telefoon. Morgen maar bespreken met het management, als ze geen interesse of tijd hebben voor wat ik kom doen dan wil ik dat graag weten. Want dan ga ik nog een paar dagen wat vertieren.










donderdag 10 november 2016

aan de slag

Mirpur-1 (wijk in Dhaka), donderdag.

Maandagavond geland. Bij het wachten op de bagage zag ik waarom de bagagevrijstelling 40 kilo is: hele huihoudens worden er meegesleept door de Bangla-expats die naar huis terugkeren. Pas na een uur kwamen mijn koffers op de band.
Dinsdag rustdag, dat was de opdracht van de de Directrice van Tarangoo. Wel even (6 km, 2 uur) op en neer naar een drankwinkel waar buitenlanders op vertoon van een paspoort wel drank kunnen kopen, de locals niet. En reteduur, €2 per blikje Heiniken.
mijn kamer
Ik slaap in het kantoor van Ecota, een organisatie die zich bezighoudt met het laten samenwerken van fairtrade organisaties. Er is een vergadertafel, een keukentje, een werkkamertje en een slaapkamertje met douche/wc. Dat laatste is mijn domein voor de komende 2 weken. De beheerder kookt (goed!) en verdwijnt 's avonds waarna ik de deur van binnen op de klink doe. Veiligheid voor alles op dit moment, er zijn erge dingen gebeurd de afgelopen maanden.

Dinsdagavond komen de 2 directeuren Kohinoor en Maung mij ophalen voor een diner in het duurste hotel van Dhaka. Want daar verblijft Remco van het CBI, een Nederlandse organisatie die buitenlandse organisaties w.o. Tarangoo helpt om hun exportkansen te verbeteren. Door productadviezen etc.
Met Remco veel Nederlands gesproken (sorry) maar we waren het over veel eens: Tarangoo moet zich veel meer gaan richten op de klant en minder op het product. We verkopen niet omdat we zielige vrouwen willen helpen aan inkomen, klanten kopen omdat we mooie producten maken die goed, sterk en mooi zijn en ook nog fairtrade qua grondstoffen en maakproces.
In één zin is dit een overzicht van de 'oude' manier van kijken naar fairtrade (zoals WFTO nog steeds doet: "koopt en bestrijdt daarmee armoede") en de nieuwe manier: we gaan de strijd aan met andere leveranciers met faitrade producten.
Interessante discussie!

Woensdag voor het eerst op kantoor in Mirpur en een zeer warm bad. Ik wordt rondgeleid en zie tot mijn vreugde dat het voorraadbeheer nu op orde is: alles gestapeld in rekken en op de PC opgeslagen: voorraad, onderhanden werk, afgerond werk naar Quality Control (en retour).
Daarna een overleg met de hele staf: iedereen (12 mensen) presenteert zich. Leuk maar zwaar want hun engels is niet mijn engels.

Naaimachine-afdeling met de manager die
het voorraadbeheer op orde heeft. Rechts Kohinoor.



















Later in de middag een overleg met de directie over de Business to Business strategie en de inzet van de website daarvoor. Ik zal een project-startdocument schrijven voor de realisatie. Kohinoor wil een kennis de website laten bouwen, ik wil liever een professioneel bedrijf ivm de continuïteit.

Vorig jaar al vroeg Tarango om geld voor de aanschaf van een machine om ook de draad van bananenblad te kunnen klaarmaken. Nu blijkt er al een machine te staan ergens in een dorp, dus kunnen we een pilot gaan doen om te testen hoe we de draad kunnen verwerken in onze producten. Hiervoor gaan we een pilot starten waarvoor ik ook een project-aanpak zal schrijven. Aan de slag dus.

Donderdag kom ik niet aan het werk omdat ik in individuele gesprekken met medewerkers op de projectafdeling merk dat ze werken met kritische data zonder backup (via dropbox oid). Dus daar ben ik dan weer mee bezig: uitleg en installatie. How time flies!

Morgen (vrijdag = vrij) naar de Dutch club, ik ga om te squashen en Tarangoo heeft een openbare verkoping daar op vrijdag. Leuk!


Mijn werkcel, met koekjes en appel.
Op de achtergrond archief. Ruimtegebrek overal!

zaterdag 5 november 2016

Komodo revisited


Dit keer ben ik vertrokken vanuit Bali zelf op een stevige motorboot. Eerst 18 uur varen naar Komodo national park maar daarna steeds korte stukje door het Komodo gebied. En na de laatste (20ste) duik ook weer 18 uur terug.
Wat een luxe boot en wat een luxe behandeling! Nog nooit zo meegemaakt.
Droge genummerde handdoek na het duiken, flessen en flippers werden gedragen door de bootboys. Flippers werden voor je aangedaan, je duikpak na elke duik gewassen. Masseuze(!) had helaas weekje vrij :-(

Maar het duiken zelf daar ging het om. Nieuwe maan dus stevige stroming. En dat hebben we geweten. Bij Batu bolong zelf iets meer dan verwacht, door een miscalculatie bij de staf: de stroming trok ineens aan en werd verticaal waardoor ik naar beneden gezogen/geduwd werd tot 34 meter (diep) en toen weer omhoog popte naar 10. Na nog wat behandelingen in de wasmachine uiteindelijk veilig bovengekomen op 100 meter van de rots af, wat een kracht zat er in die stroming. Maar iedereen was ok, het was een geroutineerde duikersgroep.

Op de plekken die ik vorig jaar bezocht was het ook nu weer een feest, veel jongens in het grijze pak (white tip & black tip reef sharks) en zelfs een enkele grijze haai. Allemaal rondcirkelend in de stroming boven de rots terwijl wij aan een haak hangen en kijken (zie foto en kijk waar de bellen heengaan!)

Bij Crystal Rock lag ik ineens naast een eagle ray die in de volle stroming naast me bleef hangen. Wat een mooi gezicht.

Manta alley was heel leuk, je kunt je horloge er op gelijk zetten in combinatie met de getijdentabel dat de manta's komen. Smorgens eten en daarna naar het schoonmaakstation waar mond en kieuwen schoongemaakt worden. Er is een plek voor de duikers gemaakt waar je op je knieën kunt zitten kijken.

Naast deze grote vissen ook veel klein spul zoals naaktslakken, garnalen in allerlei vormen en maten, krabbetjes, octopus, slangen. En natuurlijk koraal, altijd weer fantastisch om te zien. Komodo is wat dat betreft wel de highlite voor mij.

Op de nachtduiken zie je toch weer heel andere schepsels en dat is heel interessant. Niet altijd makkelijk zeker als er veel stroming staat. Maar ik zag een zeester op jacht, nog nooit gezien (green brittle star).

Kortom we hebben ons weer vermaakt. En mijn kamergenoot uit Korea ook, makkelijk om een kamer te delen met iemand die gewend is om in een kleine ruimte te leven. Kreeg bij vertrek zelfs een cadootje van hem, met buiging erbij!
Er was een hele groep Engelsen (10 vd 17) maar heel open dus dat was geen probleem, op eerdere trips heb ik wel meegemaakt dat een grote groep vervelend dominant kan zijn. Reisleider (Europeaan) prima, maar ook veel lokale duikgidsen en de staf allemaal locals. Prima daar moet het geld naartoe.

Nu op naar Bangladesh voor 2 weken PUM werkzaamheden bij Tarango.







donderdag 16 juni 2016

Afronding

Het vorige blog eindigde wat met een negatieve toon. Maar in de 2 dagen die volgen merk ik dat de eigenaar wel nadenkt over het rapport en wat daarin geschetst wordt voor toekomstige structuur.
Zijn zoon (beoogd marketing manager) en Hoofd Operations staan helemaal achter het rapport, zulke change-agents heb je nodig anders valt het rapport stuk.

Binnenkort gaat het kantoor verhuizen (1 kilometer verderop) en dat kan het veranderproces versnellen puur door de fysieke afstand. De tijd zal het leren.

Dinsdag schrijf ik nog een implementatieplan: hoe verder te gaan om nieuwe dienstverlening te ontwikkelen, hoe doe je dat in logische stappen. Het schijnt zo te zijn dat je hier in deze cultuur gewoon begint met iets waarvan je denkt dat het goed is en dan ziet waar het schip strandt (of niet).
Wij beginnen met bedrijfsplannen, business cases en projectplannen en zijn al een hele tijd bezig en er is nog niets gemaakt.
Tja, wat is wijsheid...

Woensdag ga ik langs bij de ambassade, altijd leuk. Het is een lange trip om erheen te rijden, 10 kilometer bijna een uur. Overal files en hoewel men elkaar wel de ruimte gunt (jaja!) schiet het toch niet erg op.
Als alle auto's die -niet- door de APK komen eraf worden gehaald zou het fileprobleem dik opgelost zijn. Wat een wrakken rijden hier rond.

Op de ambassade gesproken met de economische afdeling en vertelt over het project.

En toen was het alweer einde van de missie. Woensdagavond netjes weggebracht door Jaguars security services. En dat de leiding van Jaguars oud-commissarissen van politie zijn was goed te merken: ze loodsden me snel langs de beveiligingscontrole (zonder scan) en liepen mee tot achter de douane om daar afscheid te nemen. Ongekende VIP-service.

Senegal is zeker een islamitisch land maar zoals al geschreven zeer gematigd. De kleding van vooral vrouwen is niet zoals in Soedan of Bangladesh, en ook in de omgang zijn ze veel vrijer. Handen schudden bij binnenkomst, praten met iedereen.


Secretariaat van Jaguars. Wel moslima maar dit ziet er veel leuker uit dan dat zwarte gedoe.
Maar zeker in de ramadan-tijd is de islam toch wel dominant in het publieke domein. Mocht er nog een vervolg op deze missie komen, dan maar niet in de ramadan plannen is mijn voorstel!


dinsdag 14 juni 2016

Het rapport is af! Maar nu de acceptatie...

De lokale taal hier is Wolof. Weer heel iets anders dan snel Frans praten. Soms komt er wel een Frans woord in voor, maar dat zal net zoiets zijn als Engelse woorden in onze taal.
Er wordt meer Wolof dan Frans gesproken in mijn omgeving. Op het werk, thuis bij de eigenaar, in het hotel. Ook in de auto als we (lange) ritten maken. Niet erg beleefd maar soms wel handig want dan kan ik me drukken. En de hitte van overdag  vermoeit wel dus wat wegdommelen is soms fijn.

Vrijdag eind van de middag mijn rapport opgeleverd en uitgeprint! Inclusief een plaatje met het voorstel voor de nieuwe interne structuur.

Vrijdagavond bij de eigenaar thuis gegeten en tevens het rapport mondeling doorgenomen. Nog geen reactie gevraagd, eerst maar zien dat hij de voorstellen begrijpt. Maandag verder.

Zaterdag naar het slaveneiland geweest, op een half uur varen vanuit de haven. Onze voorouders hebben daar flinke roots liggen want natuurlijk waren wij één van de grote handelaren naast de Engelsen en nog wat landen. 
Het eiland is nog steeds bewoont door ongeveer 1800 mensen. Het belangrijkste gedenkmonument is een huis met daarin tekstborden over de historie. En een monument hoog op de berg. Om alles te zien heb je net meer dan uur nodig maar omdat er een boot uitviel(???) waren we pas 1/2 acht weer aan de wal. 
En dan wordt het vasten 'gebroken' officieel om 19.40, dus een run op een eetstalletje. Ik had al op het eiland gegeten.

Daarna nog langs een vriendin van Ahmadou praten en adviseren over haar nieuwe bedrijfje. Bekaf mijn mandje ingerold.

Zondagmiddag naar het roze meer. Zo'n 50 km buiten het centrum, het is een zoutmeer dat bij bepaalde wind en zon en algenopbouw roze wordt. Vandaag dus niet. Wel dreven er een paar Japanners in het water, het meer is zouter dan de dode zee in het midden oosten.
Er wordt zout gewonnen.  Het meer is maar 1,5 meter diep dus staand in het water wordt de bodem afgeschraapt en het zout in een bootje gegooid en naar de wal gebracht. Daar dragen mensen manden met zout het land op waarschijnlijk voor een schijnloontje per mand. Tientallen bootjes, honderden mensen. 

Daarna op visite bij een vriend van Ahmadou. Maar ja ramadan, geen thee geen koekjes niets. Ik heb gelukkig zelf water bij me. Omdat er verder in wolof wordt gesproken ga ik buiten zitten werken. De kinderen komen kijken wat ik doe (en spreken wel frans).



Om 19.40 uur komt het eten op tafel.

Maandag bespreken we mijn rapport met de eigenaar. Dat levert een dubbel beeld op: hij wil afstand nemen van het bedrijf en wat meer op zijn boerderij zijn. Maar tegelijkertijd wil hij de controle over zo ongeveer alles houden. Dilemma dat ik niet voor hem kan oplossen. Mijn voorstel om een organisatie in te voeren die op basis van vastgelegde mandaten en bevoegdheden gaat werken wordt wel begrepen, maar het kan niet en zeker niet nu. OK, de eigenaar beslist natuurlijk.
Het hoofdstuk over het ontwikkelen van nieuwe dienstverlening is wel besproken maar er werd geen duidelijke conclusie getrokken. Het bedrijf levert nu alleen simpele beveiligingsdiensten (bewakers) maar zou veel meer kunnen doen. En dat zou ook leuk zijn voor het personeel want het werk is natuurlijk doodsaai en 40% is binnen het jaar alweer afgetaaid. 
Kortom de zwakke punten uit de sterkte/zwakte-analyse blijven zwak en de kansen in de markt waarschijnlijk niet gepakt.

ps als je een mooi plat dak hebt kun je daar zonnepanelen op plaatsen, zon genoeg in dit land.
Maar een geit kan natuurlijk ook....



vrijdag 10 juni 2016

Bijna alweer een week

De tijd gaat soms heel langzaam.
Of het nu komt door de ramadan weet ik niet zeker want ik kan niet vergelijken met vorige week. Maar zaken gaan hier langzaam, mensen gaan hier langzaam.
Op het kantoor staan veel diepe banken en stoelen. De hele dag zitten daar mensen, staf en andere mensen die binnenlopen. Lezen krant en zijn bezig met hun smartfoon. Soms komt er iemand binnen die gaat vervolgens alle kamertjes af en alle mensen krijgen een hand: ca va? oui ca va?
En dan ploft ie ook in een diepe bank.En pakt zijn telefoon.

Er is geen koffie, geen thee, geen water geen koekies: ramadan. Best wel gevaarlijk, 14 uur zonder water in deze hitte, overdag wordt het makkelijk 30 graden binnen. In de auto wel warmer. En toch niks drinken. Ik drink wel, pak mijn fles water, draai me om en drink. Wel 2 liter per dag en 2 biertjes (in het hotel).

Dinsdag een aantal mensen op kantoor gesproken, supervisors voornamelijk. En gevraagd naar wat recent financieel materiaal (jaarverslag, kwartaalverslag). Dat is er niet, oja wel van 2013...tja.
De praktijk is dat de Directeur/eigenaar (80% van de aandelen) financieel alles beslist in samenspraak met een externe accountant en verder niemand weet hoe het er financieel voor staat. Maar die accountant is even niet bereikbaar...

Woensdag weer op pad geweest, nu veel verder buiten Dakar (maar het is nog steeds Dakar, ongeveer zo groot als provincie Utrecht.) Bij een grote olieraffinaderij heeft Jaguars de bewaking aan de buitenkant maar op het binnenterrein en de hoofdingang zijn 2 andere bedrijven ingehuurd. 3 totaal dus. Lijkt vreemd maar schijnt te maken te hebben met het scherp houden gezien vanuit de opdrachtgever, in termen van geld en kwaliteit.

Over het algemeen zijn de hoofdwegen prima, asfalt zonder gaten(!), soms 4-baans. Wel veel drempels in wat stedelijker gebied en die zijn erg hoog, ze werken heel effectief! En natuurlijk veel rotondes (Senegal was vroeger een Franse kononie), die op een aantal plaatsen tot dikke files leiden. Want de voorrangsregels zijn niet heel duidelijk, of juist wel: hoe dikker de auto, hoe meer voorrang.
Aangezien de ventilatorriem gebroken was kwamen we in de file met een kokende motor te staan. Al met al dus een hete dag.

Aan het eind van de middag nog met de directeur/eigenaar gesproken die zijn toekomstplannen uitlegde: hij wil naar zijn boerderij om minder stress te hebben en het bedrijf overdoen aan de jongere generatie.Dat is helder, dus moeten we de management-structuur gaan inrichten daarvoor.

Donderdag de swot gedaan het bekende management-truukje. De genodigden waren de belangrijkste mensen die de toekomst zouden kunnen zijn maar er kwam niet veel uit. Het kwam er op neer dat mijn kijk op de zaak niet bestreden werd, input vanuit hen was marginaal. Dat wordt wat als zij het management moeten gaan doen in de toekomst.

Vrijdag is natuurlijk in een islamitisch land gebedsdag dus het zal vanmiddag vanaf 1 uur (begintijd ongeveer 9 uur, in de praktijk 10 uur) wel erg stil zijn hier. Nog stiller?

dinsdag 7 juni 2016

PUM project in Senegal

Ramadan. Tja daar zit je dan in Senegal en blijkt de ramadan uitgebroken. Om 5 uur gewekt door een processie door de straat (er is geen moskee in de buurt gelukkig). Geen ontbijt want de bakker is dicht. Gelukkig heb ik muesli bij me. Na wat gefoeter van mijn kant worden er 3 croissants getoverd en met wat jam en kaas geserveerd. Ben benieuwd wat me verder gaat overkomen.
Overigens valt het met de strengheid van kledingsregels wel mee, ik zie genoeg vrouwen zonder hoofddoek, strakke kleding of korte rok. En het werkpatroon is christelijk (zaterdag/zondag vrij).

Dus weer een PUM-missie, dit keer beveiligingsbedrijf in Dakar. Franstalig land, dat wordt een extra handicap dacht ik.
De communicatie vooraf leverde niet veel op aan documentatie, dus dan maar afwachten.
Maar het valt reuze mee. De zoon dan de eigenaar/directeur spreekt prima Amerikaans en ook goed op de hoogte van het bedrijf. Ik trek de hele dag met hem op en na één dag ken ik al heel wat van zijn vrienden. Niet op Facebook maar in real life op straat. Want het handjesschudden gaat de hele dag door.

Ik zit in een redelijk hotel aan een drukke straat in een buitenwijk van Dakar. Het bedrijf is 200 meter verderop: een gebouw van 3 verdiepingen waar het bedrijf op niveau 3 zit en daaronder appartementen voor de eigenaar met zijn 3 vrouwen en 8 kinderen. Want zo gaat dat in dit land, als je geld hebt. Zondag heb ik daar al de hele middag gezeten beetje praten (comment ca va) over familie en ook meegegeten.

Er wordt veel nieuwgebouwd in deze wijk en het ziet er allemaal best leuk uit. Oude huizen worden daarvoor gesloopt. De middenklasse rukt op, veel auto's ook hele dikke. Soms een kar met een paard ervoor maar niet veel.

Maandag begon het echte werk. Omdat het betaaldag was (alle bewakers komen langs om hun salaris cash op te halen) zijn we eerst in de auto de stad ingegaan met een supervisor om een aantal bedrijven waren 'Jaguars' een contract mee heeft , te bezoeken. En even de bewaker te checken en het logboek aftekenen. 
Het verschil in senioriteit en discipline is erg groot, de meer volwassen mannen weten wat hun gedrag hoort te zijn maar sommige jonge bewakers blijven gewoon in hun stoel hangen als de supervisor binnenkomt. Niet goed.

We komen in het centrum en daar staan nette grote files en opstoppingen in de straatjes en steegjes. In een soort Chinatown-achtige wijk komen we echt niet vooruit, en dat in de brandende zon. We bezoeken een checkpoint in de haven, een 12-verdiepingen appartementengebouw en een bank. Onderweg zie ik veel andere beveiligingsbedrijven, er is genoeg markt dus. Maar ook veel bedrijven, wel 300 die vooral concurreren op prijs.

Om 3 uur in de middag dan een directiemeeting met de eigenaar, de nieuwe general manager (die zijn ogen steeds dichtdoet, ik denk dat hij geconcentreerd luistert), een adviseur van buiten (prachtige vrouw) en nog wat mensen die in en uitlopen. Ook komt onverwachts de lokale PUM-vertegenwoordiger binnen die een heel verhaal houdt over wat ik kom doen (zonder met daarover gesproken te hebben). Alles gaat in rap Frans en mijn vertaler kan het niet bijhouden dus zo nu en dan doe ik ook de ogen dicht om geconcentreerd te luisteren.
Ik moet zeggen dat het me meevalt wat ik na één dag kan verstaan en zeggen in het Frans. Maar zo aan het eind van de dag, en die snelheid, nee.

Aan het eind zijn we wel over eens:
Er moet een bedrijfsplan komen, een swot (sterkte/zwakte analyse) en voor de ideeën voor nieuwe diensten per idee een business case & projectplan. Mevrouw wil overal tegen vergoeding camera-bewaking gaan ophangen, de eigenaar wil geldtransport gaan doen en vraagt of ik een geldtransportauto met geblindeerde ramen te koop weet. Marktplaats misschien?



Ik kijk nog even in de afgetekende salarislijsten, een blanco A4-tje met naam en paraaf per per persoon, 20 per vel. Ongeveer 76.000 FCA, omgerekend € 50. En dat voor 12 uur op, 12 uur af, 5 dagen per week.

In het hotel bestel ik mijn diner, te serveren om 8 uur. Maar als ik benedenkom blijkt dat de maaltijd niet eerder komt dan 9 uur, want raprapfrans???? Ik eet een banaan en val in slaap.

donderdag 28 april 2016

weekje duiken op Bonaire

Ik had nog wat flying blue punten van KLM en omdat ik wel zin had in wat duikjes naar Bonaire geboekt. Begin april, dan is het hier nog koud (heel koud!)

Voor verblijf had ik een huisje bij Peter PJ4NX geboekt, een vrijstaande woning in de wijk Sabana. Prima onderkomen, de honden blaffen wel zo nu en dan om je te beschermen tegen de loslopende ezels, maar verder heel rustig en comfortabel.

Omdat ik zonder buddy was mijn duiken geboekt bij Gooodive, een Nederlands stel met enkele Divemasters/Instructeurs in dienst die duikgidsen kunnen zijn. Één van hen is Boy, en die ken ik omdat ik daar vorig jaar samen mijn Divemaster-cursus heb gedaan in Zeeland. Hij is na het behalen van het brevet naar Bonaire gegaan met zijn vriendin.
Leuk hem weer te ontmoeten en te horen hoe het leven op Bonaire gaat voor een DM.

Met Peter een paar keer uit eten geweest en nog langs andere zendamateurs gegaan (o.a. PJ4DX).
Het leven is best aangenaam maar ik vond het wel erg warm (31 graden en vochtig). Sinds kort is er een prima Albert Heijn dus qua eten is alles te koop.

Bijgaand een filmpje van 14 minuten met wat leuke plaatjes van het huis, vis en koraal.



Volgende week naar Frankrijk, werken op de camping La combe de ferrière