donderdag 17 december 2015

Laatste werkdag

Vandaag, donderdag, is mijn laatste werkdag. Vrijdag vrij, zaterdag vliegen.

Vanaf zondag heb ik gewerkt aan een notitie om de zaken te verbeteren. Niet dat het slecht gaat, integendeel. maar als Tarango verder groeit en dat zit er dik in, dan zulln er maatregelen genomen moeten worden. Meer delegeren vanuit de top, meer zelfstandigheid bij het middenkader. Taken en verantwoordelijkheden moeten helder belegd worden.
Afijn, niet uniek dit verhaal want hier gaat het toch meestal om in dit soort bedrijven.

Dinsdag geef ik een presentatie aan 10 mensen, allemaal min of meer hoofd van een afdeling. Netjes een powerpoint gemaakt. En na de presentatie een discussie, maar dat was heel voorzichtig en werd vooral gevoerd door de leiding. Het blijft Bangladesh.

Woensdag nationale feestdag, bevrijding van West-Pakistan na een lange oorlog. Ik word wakkeer door enorme salvo's van kanonnen om 7 uur 's morgens.
Om 10 uur naar de Nederlandse ambassade waar we een attachee bijpraten over wat we doen. Altijd goed en we krijgen ook wat tips mee. eetje laat, maar toch. Daarna ga ik weer naar de Dutch club en speel squash met Jan, ook PUM'mer die ook bij een faitrade bedrijf werkt. Appeltaart met slagroom!

Donderdag praat ik met Kohinoor en Maung over het meer 'geheime' deel van het rapport: Leiderschapstijl, delegeren en trainen van medewerkers om te groeien. Ze zijn 2 goede managers, snappen het allemaal. Doen is een 2de maar ik zie ze het wel doen. Ze voelen de noodzaak het beste.

Tussen de middag lopen we naar een huis vlakbij in de slumps en daar blijkt de bruidegom te wonen die één van de medewerkers van Tarango is. De bruid is ook aanwezig, helemaal opgedirkt zit ze op het bed mooi te zijn. Of dit een love-marriage of een gearrangeerd huwelijk is weet ik niet, ik vraag er niet naar.


Meer foto's en films volgen als ik thuis ben, als ik meer snelheid heb op internet.

maandag 14 december 2015

Transport en verkeer in Dhaka

Bangladesh is een miljoenenland (meer dan 170 miljoen) en de bevolkingsdichtheid is ruim 3x zoveel als in Nederland. Als Nederland vol is, is Bangladesh het zeker!

De bevolkingsdichtheid is in de hoofdstad Dhaka nog veel meer. En al die mensen moeten ergens heen of zijn dus is er transport van goederen en mensen. Al het Noord-Zuidverkeer moet door Dhaka, er zijn geen rondwegen. Alle bussen rijden op Dhaka. Conclusie: het verkeer is echt vreselijk om in te zitten.

Ondanks dat overdag het vrachtverkeer niet door de stad mag (pas 's avonds na 8 uur) staat het overal vast. De gemiddelde snelheid is 3 km per uur, dat ondervond ik gisteren toen ik meeging het centrum in om iets te kopen. Dom dom dom.
9 kilometer uit en thuis, ruim 3 uur over gedaan.

Kijk hier maar eens.



Gek genoeg zie ik geen aanrijdingen, hebben we zelf ook niet gehad. maar als je de buitenkant van de bussen ziet moet er wel eens een zoen (of erger) uitgedeeld worden. Uiterlijk is iedereen ontspannen, zo kijken ze. Maar dat zal ook wel Aziatisch zijn.

Er is verkeerspolitie actief en die wordt ook gerespecteerd. Zij regelen op kruispunten de toegang zodat de doorstroming redelijk blijft. Voor wat het waard is. Op sommige plekken werden we meer dan 10 minuten stilgezet door de verkeerspolitie om eerst anderen toe te laten. Als de premier langskomt wordt alles 10 minuten stilgezet en schoongeveegd. En maar toeteren, zinloos natuurlijk. Lawaai lawaai.
Overal staan stoplichten die gewoon werken. Maar kruispunten zijn vaak afgesloten (je moet dan verplicht naar links en dan 100 meter verderop kun je door de middenberm keren, hetgeen dus alleen maar verplaatsing van de chaos oplevert). De stoplichten zijn dus nutteloos maar worden niet op marktplaats gezet.

Oversteken is een macho-game, je gaat gewoon en je steekt je hand op. En meestal lukt dat wel...
Op dit filmpje steken er regelmatig mensen over


Zag je de dubbeldekker bus?

Gek genoeg zie je weinig gewone fietsen, terwijl je daar m.i. veel snelheid mee kan maken. Waarschijnlijk te gevaarlijk omdat automobilisten 'king of the road' zijn en iedereen wegdrukken, zoals ook de riksja's.

Er is wel een leuk pluspunt te melden: vrijwel alles rijdt op gas (CNG). En dat scheelt heel veel stank en smog. Want het is vrijwel windstil hier.


zondag 13 december 2015

Zondagmorgen

Woensdag werk ik verder aan mijn analyse. Het is druk in mijn kamer, er wordt een order klaargemaakt en veel spullen zijn in mijn werkkamer gestouwd. Hoe ze dat allemaal voor elkaar krijgen in kleine ruimtes voorraad en werktafels en werken niet te geloven.



Donderdag gaan we het platteland op, naar een weversdorp. 90 km buiten Dhaka maar we doen er bijna 3 uur over. Overal files en vooral in een dorp met centrale markt is het chaos. Alle bussen stoppen daar, kris-kras om klanten te kapen, riksja's er tussendoor, auto's die elkaar snijden en vooral veel toeteren. 2-baans wegen zijn makkelijk 4 baans. En op 4-baans wegen mag je ook spookrijden.
Onderweg veel zandwinning uit de rivier en veel steenbakkerijen. Veel land staat nu droog, in de regentijd staat het water meters hoger en is de rivier kilometers breed.



In het weversdorp is het goed geregeld. Tarango de organisatie waar ik voor werk heeft weefgetouwen in of naast de huizen laten zetten, de vrouwen opgeleid en er loopt een coach rond die ook de producten afneemt na meting en kwaliteitscontrole. De vrouwen kunnen werken wanneer ze willen en kunnen en krijgen betaald per meter. Productontwerp komt uit Dhaka. Er worden halffabrikaten geweven die in Dhaka worden gebruikt om eindproducten van te maken zoals manden, tassen etc. Alles van jute, Bangladesh kwaliteit is de beste van de wereld. En wat een rust hier geen getoeter, hooguit lawaai van spelende kinderen.
Dit gaf een goed beeld hoe het bedrijf werkt en hoe de keten in elkaar zit.



Vrijdag is vrij. Ik heb afgesproken om naar de Dutch club te gaan, en wordt netjes gebracht (die chauffeur is goed maar maakt wel overuren). In de club (kroketten! appeltaart!) ontmoet ik Mark, een hoge pief bij de EU-vestiging hier. Hij komt ook squashen nou dat komt goed uit. We spelen 1,5 uur ik heb geen droge draad meer op mijn lijf (26 graden). Qua spel wegen we tegen elkaar op maar hij heeft een giftige service. Daarna even een cooldown in het zwembad, koud water want het is winter. En dan wat bier, wel 3! Pizza mee naar huis, de chauffeur komt om 5 uur.

Zaterdagmorgen geef ik mijn rapport af en we (CEO en Director) lopen mondeling door het rapport. 
Ik ben positief over het bedrijf, ze hebben de zaken goed onder controle. Er zijn wel een heel aantal punten die kunnen verbeteren maar basicly draait het goed. Verdere groei (er werken nu 18.000 vrouwen aan de weefgetouwen in het land) zal tot wel problemen leiden, de verantwoordelijkheid naar de kopers (buitenlandse groothandel) om op tijd te leveren etc. wordt steeds zwaarder natuurlijk. Welfare en fairtrade is leuk maar er moet wel geleverd worden. Met kwaliteit.
Beiden konden zich goed vinden in mijn analyse en nu ga ik aan de slag met voorstellen voor verbetering. Dinsdag komt er een plenaire (brainstorm-) sessie is al afgesproken.

Was vroeg thuis dus liep nog even een rondje en zag een mooi park. De grote weg door het park helemaal leeg, lekker rustig. Wel veel politie met geweren. Veilig dus.
Plotseling word ik van de weg afgewuifd, aan de zijkant gezet met anderen en moet wachten want de Rutte van Bangladesh komt thuis. En ja hoor 20 auto's met zwaar bewapende troepen scheuren met 70 km over de weg en gaan 100 meter verder door het 3-dubbele hek. Vandaar dat de weg leeg was.
Allemaal zwarte auto's behalve één die was wit. Hoe makkelijk kan je een schietschijf maken. Of is het een rode haring?
Als ik zeg dat onze Rutte soms op de fiets gaat kijken ze met een verbaasde blik terug.

Vandaag verder aan de lijst met veranderingen om te beginnen het organogram.

woensdag 9 december 2015

Woensdagmorgen


De tijd gaat langzaam hier. Dat komt voornamelijk omdat ik redelijk opgesloten ben. Van en naar het werk in een busje. 20-40 minuten hangt van de files af (6 kilometer). Het hotel heeft een dik hek dat om 10 uur dichtgaat. En als het donker wordt niet de deur uit is het advies, de buurt is niet veilig. Dus vanaf 6 uur in het hotel.
Het eten is wel gevarieerd, de ene dag rijst met vis en de andere dag rijst met kip.
Hopelijk vrijdag (vrije dag) eruit naar de Dutch club, beetje squashen en zwemmen. En een broodje kaas.

Het werk vordert goed. Ik heb het geluk dat 2 Canadese stagiaires hier al 3 maanden werken en mij veel informatie konden geven. Na een uitgebreide presentatie door de CEO Kohinoor was ik geheel op vlieghoogte. Daarna heb ik een aantal mensen op het kantoor geïnterviewd. Niet altijd makkelijk want er bestaan vele varianten Engels in de wereld en ik versta ze niet allemaal....

Tarango is 25 jaar geleden opgericht, met als grootste doel de positie van de vrouwen te verbeteren (empowerment) door middel van het produceren van lokale producten (handicraft) na training te hebben gehad over kwaliteit en bedrijfsmatig werken. Fairtrade is er pas later bijgekomen: materiaalgebruik (geen chemische verf), werkomstandigheden. Het kantoor in Dhaka doet de verkoop, vooral naar het buitenland (wholesale). Dat groeit de laatste jaren hard en er zijn nu ongeveer 18000 mensen op het platteland aan het werk voor de export. Verdienen hun eigen geld daarmee. Vooral jute (-producten) wordt veel verkocht, de kwaliteit van Bangladesh jute schijnt de beste in de wereld te zijn. En afbreekbaar, dan is het gewoon compost.

Maar export betekent ook bedrijfsmatig werken, leveringsdatums halen, kwaliteit bewaken, productinnovatie. Dus is er een kantoor opgetuigd dat ook maar groeit. Op het platteland wordt er soms een microfinancieringsfunctie opgezet. In de stad is er een kinderopvang opgezet en kortgeleden ook een shelter-house voor vrouwen die moeten vluchten voor hun man/familie. 

Daarnaast komen er donors die speciale projecten willen zoals onderzoek naar verbetering van de positie van jonge kinderen die in gevaarlijke situaties werken en eigenlijk naar school moeten. Er zijn dus nu ook 6 projectmanagers/projectleiders in dienst.
Projecten zijn vaak ook op het platteland en reizen is hier echt een probleem, openbaar vervoer is langzaam en de wegen zijn gevaarlijk. Vaak wordt er 's nachts gereisd, overdag werken bij een project in een dorp en dan door de nacht heen weer terug.

Al met al een grote verandering in die 25 jaar maar nog steeds geleid door 2 geïnspireerde mensen, Kohinoor en Maung. Het groeit ze wel boven het hoofd heb ik het gevoel. En wellicht is er ook sprake van wat vermoeidheid?

Busje komt zo.

zondag 6 december 2015

De eerste werkdag

Ik ben weer eens op pad voor PUM nu in Bangladesh.
Zaterdag vertrokken en vanochtend was ik er om 6 uur lokale tijd.
Moest even wachten op de chauffeur maar daarna naar het hotel ff douchen en wat bijslapen want dat vliegen met Turkish Air is geen feest.

Het hotel is midden in Dhaka gelegen, met een schoolgebouw eraan vast.
Een meisjesschool. 
Het hotel is simpel maar netjes, met strikte regels oa geen alcohol -:(

Omdat zondag gewoon een een werkdag is in islamitisch Bangladesh vanmiddag naar het bedrijf gegaan: Tarango. Alles met een minibusje met privé-chauffeur lekker veilig.
Daar een eerste rondleiding gehad en met de 2 directeuren gesproken.

Tarango is een organisatie die rond 1990 opgericht is om vrouwen te helpen die geen bron van inkomen hebben. Verstoten, geslagen, geen opleiding. Net alleen in Dhaka maar ook daarbuiten op het platteland. In Dhaka zijn zo n 120 mensen aan het werk, daarbuiten nu al meer dan 15.000.
Ze maken producten (handicraft) die in hier finaal op kwaliteit getest worden, ingepakt en ge-exporteerd naar de 1ste wereld.

Die groei is dus het probleem ben ik wel achter. De 2directeuren zijn al ruim 20 jaar met de organisatie bezig, zowel met projecten om nieuwe dorpen te activeren als de lopende productie zeker te stellen.
Operationeel, innovatie, strategisch en aansturen van staf die bezig is met projecten op het platteland.
En dan wringt natuurlijk steeds meer, tijd te kort, teveel zaken die nu besloten moeten worden en te weinig tijd en aandacht voor strategisch.

De hoofdvestiging hier bestaat uit 5 losse gebouwen waar gewerkt wordt, opslag van halffabrikaat ligt en ingepakte dozen. Voor mij een onoverzichtelijk geheel. Voor hen ook wel schat ik in....

De straten zijn natuurlijk erg druk met auto's fietsbedjaks en wandelaars, net om 6 uur een geweldige file in heel de stad. Alle auto's hebben schade. Politie op elke hoek van de straat maar wat kunnen die doen?

Nu eerst wat eten en dan slapen, de jetlag eruit en morgen echt aan de slag.



vrijdag 27 november 2015

8 dagen zijn snel voorbij

We staan op tijd op om de Todra-kloof te lopen. Maar bij het opstaan krimpt Else weer in elkaar: spit! 
Ze zet echter door en als we lopen wordt het in de rug wat soepeler. Kanjer!

We lopen door veldjes met groente en bomen (dadels, olijven), veelal over dijkjes van het irrigatiesysteem. Er is hier nog steeds water in de rivier. We stijgen langzaam en de kloof wordt nauwer. Na 15 kilometer in 3,5 uur zijn we op de pas, met links en rechts wanden die nog verticaal 300 meter oprijzen. Er hangen wat verdwaalde bergbeklimmers aan...

De huizen hebben dezelfde kleur als de berg. Goed kijken!

Met een groepstaxi terug en dan met eigen auto verder richting Ouazazate om te eindigen in een klein dorpje in de bergen bij Ait Ben Haddou, in hotel Bagdad Cafe, naar de gelijknamige film. Een verademing: kachels aan ( het vroor vanochtend 4 graden!), fantastische eigenaren een heerlijk diner met witte wijn. Super plek.

De volgende morgen bezoeken we de Ksar (versterkte dorpsvesting) aan de rivier en kijken naar de opnames van een film: bedoeïenen vallen aan vanuit de vallei.

De graanschuur bovenop, en een mooie kasbah aan de voet.
rotswoestijn bij Ait ben Haddou
Op advies van de hoteleigenaar rijden we via een binnenweg richting Marrakesh. Een prachtige weg, verrassend veel kleine dorpjes met huizen in dezelfde kleur als de bergwanden. Je ziet ze soms niet eens tot je ervoor staat.
In Marrakesh gaan we weer naar het grote plein maar het is erg koud en we eten binnen. Jammergenoeg geen vuurvreters op het plein die hadden nog wat voor verwarming kunnen zorgen.

Woensdag teruggevlogen, 8 dagen zijn snel om.

Zoals  we al schreven was het over het algemeen koud met soms ook een gemene wind erbij. Brrrr. Niet alleen in de woestijn maar eigenlijk overal, ook in de steden. Overdag wel lekker warm in de zon. De bevolking spreekt merendeels Frans dus oriëntatie was geen probleem. Zeker op het platteland gaan de vrouwen allemaal gehoofddoekt  en soms gesluierd. Maar zoals het Afrika betaamd zijn de vrouwen wel de hardste werkers, wat wij konden zien. Op het land en dan ook nog met een kind zeulen op je rug. Mannen zitten in elk café met zoete muntthee.

En nu wordt alles weer gewoon zoals voor het trouwen.
Overigens staande trouwfoto's nu ook op picasa 

Aart gaat volgend weekend naar Bangladesh voor PUM. Else vindt dat niet een helemaal rustig idee. Maar meestal valt alles achteraf erg  mee. Sinterklaasrijmen in het hoofd? Vertrek 5 december.

Nog wat foto's eerder uit de week, meer foto's op picasa.

Op weg naar Merzouga langs een oase
Merzouga, begin zandwoestijn
Op weg naar het tentenkamp
Zonsopkomst

zondag 22 november 2015

Wittebroodsweekje in Marokko


Wat een verschil: Schiphol windkracht 8 en koud, Marrakesh windstil, zon en 25 graden. Na enig gesoebat (lege tank, leeg inleveren, ik houd daar niet van) met de huurauto de stad in naar ons logies. De laatste 100 meter moeten we lopen maar een zelfbenoemde gids begeleidt ons à raison € 2. Mooie riad tegen de muur van de oude stad aan. Met de kaart en de zon vinden we onze weg, ook door de souk, naar het grote plein. Hier is van alles te doen tegen de avond, markt, eettentjes, optredens, etc. We eten er en drinken alcoholvrij bier op een balkon met uitzicht.

Volgende dag door de Hoge Atlas naar Nkob. Mooie rit maar het is wel 7 uur rijden. Prachtige kashba van rode leem, hoge muur eromheen, zwembad. We zitten tegen de grijze woestijn aan, nog veel bergjes en rotsen. Maar vrijwel geen water.

Door naar Merzouka waar we tegen de gele woestijn aan rijden: de Sahara. De dorpjes die we passeren zijn triest, stoffig met rechthoekige huizen van leem en stro. Toch valt het aantal dorpen mij mee, maar wat is hier nu te doen? De mannen bevolken de stoelen van de cafés, praten en drinken zoete thee. De vrouwen (gesluierd tot geniqab'd) werken op het land (dadel-en olijvenoogst) en handelen op de markt.

Overdag is het strak blauw en redelijk warm maar 's avonds koelt het fors af, droge lucht en geen wolken dus hoge uitstraling. We eten tajine kip en er is geen bier.

Zaterdag naar de woestijn. Bijna een uur op een kameel hobbelen, verplicht naar de zonsondergang kijken en dan eten in de tent. Met 2 Chilenen, die erg goed in muziek zijn en later bij het kampvuur mooie liederen ten gehore brengen. Maar Else doet ook een duit in het zakje.
Vroeg naar bed met veel dekens, dus we hebben het niet echt koud. Om 6 uur weer op om de zonsopkomst te zien, de duinen gloeien van rood tot bijna wit in een uur tijd. We lopen terug naar het dorpje (Aart naast de kamelen, we missen wat beweging de laatste tijd) en na het ontbijt door het vlakke landschap naar Tingrith. Door eerst woestijn met hier en daar palmbossen (dadeloogst is geweest in oktober) weer richting de Atlas.
Omdat er een grote Wadi deze kant oploopt die regelmatig met water gevuld wordt, is ook bij dit stadje een grote dadel- en olijvenbos. Wandeling. In het dorp zelf weer de markt en tot onze grote en blije verbazing een hotel met bier MET alcohol.

Marokko is tot nu toe wat je ervan kunt verwachten, regelmatig zelfbenoemde gidsen, veelal gesluierde vrouwen (ook kinderen), zeker in de dorpen, 
mannen met baarden in djellaba. Maar de mensen zijn aardig, het eten goed, de wegen goed. De bewegwijzering soms niet maar met Waze komen we er altijd. 
De temperatuur valt ons niet mee, door de bouw van de huizen blijft de kou goed hangen en dat is natuurlijk een voordeel in de zomer als het 50 graden plus is, maar voor nu is het wel fris. 

Morgen de Todra-kloof lopen.

vrijdag 28 augustus 2015

Komodo duiken

Vrijdag om 5 uur s'ochtends vertrek ik uit Denpasar naar het vliegveld, bijna lege weg, 15 minuten rijden. Toen ik aankwam vorige week was het avond en deden we er 3 keer zo lang over. Vervolgens 1,5 uur vliegen.
Labuan Bajo op Flores is een klein kustdorpje en uitvalsbasis voor duiken. Dus toeristen, duikwinkels en restaurants. Daar tussendoor de lokale bevolking op brommertjes en in bemo's.

Mijn hotel ligt tegen de heuvel aan, mooi uitzicht over de baai. Om 12 uur beginnen 3 moskeeën tegen elkaar op te zingen (met loudspeakers op 100%), een half uur lang. Dat gebeurt nog een aantal maal, ook om 04.30 uur in de ochtend.
Ik dacht dat Flores christelijk was? (de portier heet Hubert, afstammeling van een Nederlandse priester zegt hij). Nee dus, in de stad veel sluiers een enkele 100%. En ook meisjes van 3 jaar al met hoofddoek. Een vorm van kindermishandeling?

Ik check in bij Wicked Divers en pas mijn duikspullen. Klaar voor vertrek!
Zaterdag om 13 uur vertrekken, 14 duikers, 4 gidsen en een aantal boatboys. Na de gebruikelijke uitleg en regels maken een eerste duik aan de rand van het natuurpark. Leuk maar niet bijzonder.

Zondag maken we 3 duiken. Geweldig! Bij het te water gaan al direct een Manta en een grote schildpad. Onderweg veeeeel vis en mooi koraal. 
De tweede duik is Castle Rock, beroemd. En waarom? Veel haaien! We tellen 9 whitetip haaien en de nodige zeer grote travelly's. Om de stroming te weerstaan worden touwen met haken vastgezet aan de stenen. Scheelt een hoop werken dus lucht.
Maar ook klein spul zoals ghost pipefish en veel slakken met mooie kleuren.
In één dag wat ik in 4 dagen in de Similans zie. Dus nu al geslaagd.

Wat minder geslaagd is dat ik tijdens de Back-up van mijn videochip alles weggooi...hopelijk thuis nog te herstellen. Dommie dommie.
Maar nog lang zo erg niet als Claire die haar gopro videocamera verloor aan het eind van een duik. Alles weg camera en 30 dagen vakantiefoto's en -films.

Maandag 4 duiken incl. nachtduik. Door het hoogteverschil tussen de 2 oceanen is er altijd veel stroming in de kanaaltjes tussen de eilandjes. Soms zo nauw dat de stroming ontzettend versnelt. De eerste duik gaan we door de "shotgun" en we worden echt gelanceerd! Manta's, haaien, koraalleven zoals vis en naaktslakken,  koraal in alle vormen en kleuren. Een belevenis deze trip. Film volgt.

Tussendoor steeds goede maaltijden, veel drinken advies 5 liter per dag. 
Slapen is wat primitief, met z'n drieën in een klein kamertje zonder airco en matige luchtstroming. Ik besluit op het dek te gaan slapen, bij 26 graden is dat zelfs in mijn eigen slaapzak nog te warm. Maar meer wind.

Komodo nationaal park is een Unesco beschermd gebied, en bestaat uit vele eilandjes. Vissen is verboden, de lokale bevolking is verplicht om naar ander werk&inkomen om te zien. Ze hebben wel wat geld gehad van de regering maar het is geen vetpot, dus ze verkopen wat souvenirs aan de toeristen s'avonds komen ze langszij. Hetzelfde verhaal als het tijgerpark in India.


Dinsdag doen we nog een keer de shotgun en weer een manta vlak over mijn hoofd, en de nodige haaien. Nu gaan we wat verder naar het zuiden waar minder groot spul is maar meer naaktslakken etc. En prachtige koraalwanden en -hellingen. Uitbundige hoeveelheid rifvissen. In één duik mooier dan 4 dagen Similans.

Vrijdag, tijdens het lichte ontbijt enkele dolfijnen rond de boot. We gaan na de laatste duik naar de varanen kijken. Maar die liggen geheel voor pampus, te warm. Als ze gegeten hebben hebben ze voor een maand genoeg. Geen actie, beetje saai eigenlijk.

Morgen Denpasar, dinsdagmorgen thuis.

woensdag 19 augustus 2015

Mola mola

Vandaag gedoken bij Candidasa 1 uur rijden noord van Sanur
Dat er haaien zouden zijn was bekend, ze waren er ook een aantal whitetip rif haaien. Mooi om te zien, eentje pakte nog ff een vis mee in het voorbijgaan.

Maar toen kwam er iets heel groots aan: een mola mola van 4 meter doorsnee!
Bleef rustig hangen terwijl schoonmaak visjes hem ontdeden van parasieten enz. Mooi gezicht zo rustig op een paar meter van ons af.

Maar mijn camera hing, kon geen opnamen maken en ff repareren op 20 meter diepte is er niet bij. Maar gelukkig was Clare er en die maakte een mooie opname.
Tot er een troep Japanners aankwam, al slopend over het koraal de %^#}{zakken. En dat vond de mola mola wel genoeg en verdween in de diepte.

Filmpje op Facebook
https://www.facebook.com/aartwedemeijer/videos/1114406698588342/

Vrijdagmorgen vroeg naar Flores en dan op de boot rond Komodo

maandag 17 augustus 2015

Merdeka



17 augustus is de dag dat Indonesië de onafhankelijkheid uitriep. 1945, 70 jaar geleden alweer. Dat wordt vandaag gevierd dus. 
In Sanur is niet zoveel te doen, maar op tv des te meer. Met de president en veel militairen.

Gisteren heb ik gedoken, een dagtrip naar Nusa Penida en Nusa Lembongan.
https://www.google.nl/maps/@-8.7420973,115.3901442,12z
Eerst naar Manta point, een ondiepe plek waar vaak Manta-roggen rondhangen.
En geluk ook vandaag weer een aantal die 'rondvlogen', want het lijkt net of ze vliegen zo sierlijk als ze rondzweven. 
Verder nog een peacock mantis shrimp (de sterkste bokser van de wereld!), snowflaked moray eel. Weet zo snel niet de Nederlandse namen.
Filmpje van een Manta uploaden gaat langzaam dus klik op de link
https://www.facebook.com/aartwedemeijer/videos/1113341685361510/

Dan verder met de speedboot naar de doorgang tussen de 2 eilanden. Door de doorgang wordt veel water verplaatst van de stille Zuidzee naar de Indische oceaan. Dus forse stroming. Je springt erin en een uur later kom je 2-3 kilometer verder weer boven. Hier veel hard koraal met veel vis oa zeer grote barracuda's. En nog wat grote vissen maar door de afstand net niet te determineren. Veel triggerfish in diverse varianten en veel kleine vis. Levendig geheel.

Het leven hier is verder best saai, zon van 6 tot 6, beetje wind. En erg rustig, de lokale bevolking klaagt daarover. Schijnt met annuleringen te maken te hebben door de vulkaanuitbarsting op Java waardoor vliegtuigen een paar dagen niet konden landen. Maar dat is voorbij de wind is gedraaid (passaat).

Overigens werd ik bij aankomst op het vliegveld vorige week zeer positief verrast. Een prachtig nieuw gebouw met ruime hallen, dat was 2 jaar geleden wel anders. Schiphol is wat dat betreft een zoekplaatje geworden, ik was echt even de weg kwijt. En ook nog mijn iPad die liet ik bij de veiligheidscontrole in het bakje liggen. Maar die werd gelukkig netjes bewaard. Pffff
En...op Bali geen VISA on arrival voor 30 euro, dat is afgeschaft voor Nederlanders.

Woensdag weer duiken bij Candidasa, staat bekend op de haaien en als het koud is, mola mola.



zaterdag 8 augustus 2015

Laatste deel Drenthepad


We hebben er een aantal jaar over gedaan, weet niet precies hoeveel, maar van de week hebben we de laatste etappes gedaan. Gieten - Zuidlaren - Glimmen - Peizerwold. De route van het drenthepad loopt praktisch langs ons huis (Onlanden/Peizermaden naar Roderwold).

Lastig was soms dat het boekje al van 2009 is. Als er dan staat dat je rechts het bos in moet gaan terwijl er alleen maar heide te zien is, loop je wel even te zoeken. Om vervolgens bij het vinden van boomstronken te concluderen dat hier grootschalige kap heeft plaatsgevonden. Ook op de online supportsite zijn geen recente aanvullingen gepubliceerd.


We liepen door een bossengebied met hunebedden en weilanden. Weilanden zijn leeg (geen koeien, soms schapen) en stil ook, weinig of geen vogels te zien of te horen. In het landgoed Ter Braak in Eelde een ijsvogeltje!

Wat ons ook nu weer opviel: midden in de vakantietijd is het doodstil op de wandelpaden. Zelden tegenliggers. Dus als je nog wat anders wil dan op zwarte zaterdag in 800 km file staan bij 40 graden, heb ik wel een tip voor je. En overal is de appelgebak goed!

Volgende week naar Bali dat is weer iets heel anders.

vrijdag 27 februari 2015

de laatste week

We rijden weg uit Tenorio naar Rincon de la Vieja.
Hemelsbreed niet ver naar het Westen maar omdat de vulkaan ertussen ligt moeten we eerst naar het Zuiden om vervolgens weer naar het Noorden te rijden. Onderweg laten we de band plakken, spijkertje eruit. Het lijkt primitief te gaan band gaat gewoon in een bak water en dan belletjes zoeken. Maar heel effectief, in 15 minuten klaar voor 5 dollar.


Het landschap wordt ineens van groen naar geel. Het droogste deel van het land, de laatste regen is er tegen de oostkant van de vulkaan uitgevallen. Onze kamer is een omgebouwde scheepscontainer, die in de zon bloedheet wordt. En geen airco...

Rincon is een oude, maar nog actieve vulkaan. De vulkaan zelf mogen we niet oplopen, hij is te onrustig. We besluiten om niet de traditionele modderbaden etc te bekijken maar naar de verborgen waterval te gaan. Eerst een deel door het bos waar Else lelijk valt over een boomwortel. Pols pijnlijk maar niet gebroken.
Uit het bos stijgt het flink wel 30% maar het stormt echt vreselijk. Hoe hoger we komen hoe erger het wordt, wel windkracht 8! 
Hoever van de top weten we niet maar we besluiten om te draaien, het is te link met die wind.

De volgende dag rijden we naar de kust waar we in een prachtige Lodge terechtkomen, gerund door Nederlanders. Het is bloedheet maar het zwembad geeft verkoeling. 2 dagen vakantie, heerlijk. En mooie vogels! Topper is de motmot, mooi blauw met een lange dunne staart. Op 2 dagen scoren we die.





Oriol











 De Motmot!!!




Maandag rijden we terug naar San José, van de warme kust (33 C) via een stuk heet binnenland (38 C!!) over de pan-american highway (2 baans slechter dan de Groningerweg) naar de heuvels net buiten San José (21 C). Arine woont nu in een prachtige finca, een woonhuis met wel 12 kamers. Het moet nog ingericht worden maar het wordt naast woonhuis ook kantoor voor het bedrijf. De bedrijfsactiviteiten zelf worden ook in de toekomst vanuit San Isidro uitgevoerd.

Dinsdag is er de hele dag overleg over allerlei bedrijfszaken met o.a. de manager en Laura (vrijwilligerster) die uit San Isidro zijn gekomen. Tussendoor komt er nog bezoek van een extern bedrijf voor het demonstreren van een ERP-pakket. Drukke dag!



Woensdag auto ingeleverd, teruggevlogen via Panama.

Een mooie reis maar wat hebben de Tico's het land duur gemaakt voor toeristen! Ik voelde me soms een lopende PIN-automaat. Park-entree vaak 15 dollar pp, vogelgids 35 dollar pp!! voor een ochtend. (Noot: een ervaren ingenieur in het bedrijf van Arine verdient zo'n 1200 dollar per maand).

Binnenkort foto's en filmpjes op picasa moet nog even wat selecteren uit de grote stapel (800+)

donderdag 19 februari 2015

Is dit een vogelreis, meneer?


Twee nachten in Tortuguero. Dat is een tropisch en nat gebied vlak aan de noord-oost kust van Costa Rica. Daar kom je alleen met een bootje en alles wat je daar wil doen gaat ook met een bootje.
Nou, inderdaad nat. We gingen erheen in de regen en we gingen terug in de regen. Maar!!!!! De ene hele dag dat we er waren was het droog. Dat is geluk hebben. 
Fullspeed op weg naar de ingang van het park, eerst kaartjes kopen bij de rangers
Heel stil en zoeken en kijken

Dus 2 boottochtjes gemaakt, de ene om half 6 's ochtends (ja, we staan hier altijd vroeg op, want om half 6 's avonds is het al weer donker en dan we doen we weinig meer) en de tweede na het ontbijt. Relaxed, in zo'n bootje, en we hebben veel vogels gezien. Veel slangehalsvogels, ijsvogeltjes, een Sungrebe, verschillende bijzondere reigersoorten, waaronder een spectaculaire Bare-throated Tiger-heron, zie foto. 

In de verte 2 groene ara's, nestelende oropendula's boven ons huisje.
We woonden op het smalle stukje grond met een de ene kant de zee en aan de andere kant het kanaal, waarop al het verkeer zich afspeelt in Tortuguero. Op die strook grond leggen overigens ook de zeeschildpadden hun eieren (vandaar Tortuguero, land van de tortugo = zeeschildpad), maar niet in dit seizoen. Op het eilandje ligt ook het enige kleine dorpje in de buurt. Daar nog naar toe gelopen. Beetje hippy-in-verval sfeertje.

En 's avonds op zoek naar de roodoog kikkertjes, die in de bomen wonen en in het donker op jacht gaan, naar insecten of, zoals op deze foto, naar elkaar. Het kleintje is het mannetje. 

Vandaar een lange dagreis naar Caño Negro, een wetlandgebied in het noorden. Je zult wel denken "alweer in die nattigheid?" En ja, het regende inderdaad de hele weg ernaartoe (ze hebben hier een onvoorstelbaar natte zomer), maar, de dag die we daar hebben rondgebracht op de rivier en het meer was redelijk droog. 

Behalve dat we aan het kanoën waren en zeiknat terugkwamen natuurlijk, van alle water die langs je peddels de boot in loopt. En van het zweet, want we waren eerst comfortabel de rivier afgedreven met 2 knopen, maar moesten vervolgens die hele ijzeren 2-persoons kano weer terug peddelen. Geen sinecure! 

Wel heel veel mooie vogels gezien onderweg (de heenweg, dus!). Veel ijsvogeltjes, een Boat-billed Heron, een Squirrel cuckoo en op het meer een hele groep Roseate Spoonbills en Wood Storks en Whistling Ducks. Dus alles bij elkaar wel de moeite en de spierpijn waard.
Boat-billed heron
Woodstorks


In de tuin van ons hotel waren ook mooie vogeltjes. Dit zijn een Golden-hooded Tanager en een Lineated Woodpecker die daar zat te broeden.

En nu zitten we bij de vulkaan Tenorio, waar we een zeer comfortabel huisje hebben met veranda en uitzicht op de vulkaan vanuit een groot bed. En ook een jacuzzi in de tuin, waar we aan het eind van middag in zitten.

S morgens doen we met een gids een wandeling en ondanks dat we nooit verder dan 200 meter van ons huisje verwijderd zijn scoren we 18 nieuwe (voor deze reis) soorten vogels. En een 3-teen luiaard die ons uitgebreid bekijkt op 2 meter afstand. En wij hem natuurlijk! Het blijft een bijzonder land.
Prehistorisch beest toch?
Zonsopgang boven de vulkaan met een prachtige lenticularis die daar een uur bleef hangen.


S middags een eind tegen de vulkaan opgelopen waar blauw water in de rivier stroomt. Niet spectaculair, wel de prijs van het nationale park en de weg ernaartoe, 9 km ongelofelijke steenslagweg. Één band ziet er nu een beetje zacht uit....

donderdag 12 februari 2015

Vogels vogels vogels


2600 meter hoog in de bergen is koud, vooral als het ook nog eens regent. De plek was mooi, uitzicht over de dalen. 'S Morgens lag daar de mist maar in de middag kwam het omhoog loste op en regende uit. En maar 9 graden. Gelukkig in de B&B een houtkachel.


Vroeg in de ochtend excursie naar een quetzal rehabilitatie project. Wat lage avocadobomen op een berg. Erg belangrijk, het basisvoedsel van de quetzal. En erg belangrijk dat ze laag zijn, want dan kun je het beest zien. Vorige keer (20 jaar gelden in Monteverde) zagen we er ok een, maar heel hoog in een boom, bijna onzichtbaar. Hier kwam er meteen al één maar die zat steeds met de rug naar de camera. Na wat lokroepen van de gids kwam een tweede en die ging er mooi voor zitten. Dus we hebben heel veel schitterende fotoos van alle kanten.


Na terugkomst een wandeling door het oerwoud achter de B&B maar dat bos was zo dicht dat er niet veel te beleven was. Behalve nevelwoud, natuurlijk met mossen en bromelia's en zo. Ook aardig veel bloemen.

Verder kwam het die dag tot niks vanwege de regen. Dus besloten om een dag eerder te vertrekken naar de Caribische kust. Ook kans op regen maar zeker hogere temperaturen!

Heliconia Island is een B&B dat gerund wordt door Nederlanders. "Ik vertrek" maar wel succesvol. Prachtige tuin met heel veel soorten heliconia's, vogels te over, brulapen en kapucijner-apen. 

Gisteren naar een oude vulkaan gereden met een waterval van 100m hoog. Tijdens de lunch bleven de kolibries af- en aanvliegen (er zijn 52 soorten in CR, en hier waren zo'n 5 a 6. Moeilijk te zien, ze zijn zo snel dat je er scheel van wordt. Ook nog een bananaquit (= ook een vogeltje).


S'avonds naar een kikkerfarm (frog's heaven), dit viel wat tegen want de boomkikkers wilden niet naar beneden komen. Wel een bullfrog en 2 supergiftige dagkikkers gezien, die laatste hebben leuke kleurtjes maar ondertussen...


Vandaag boomkruin-toer gedaan: aan een kabelbaan 300-800 meter per kabel, zwieren door de bossen, over de rivier. Dikke pret, mooie uitzichten. Eigenlijk niet zo eng als ik verwacht had, zelfs enkele filmopnames gemaakt tijdens een afdaling.

Morgen naar Turtuguero.

zondag 8 februari 2015

De bergen in

Dinsdag
We slingeren de berg af, gaan linksaf en rijden recht toe recht aan naar het zuidelijke schiereiland  Corcovado. Hier hebben we 4 nachten geboekt in een sjieke Eco-lodge. Alles is hier gemaakt van lokaal hout en bamboe en leem. Mooi en vriendelijk.
We waren 20 jaar geleden ook al op dit schiereiland en hebben daar goeie herinneringen aan. Schreeuwende Ara's, trogons, toucans, doodskop-apen en vele andere dieren. 
Maar was het toen ook al zo heet en vochtig? Nu ieder geval wel! Ons grote huisje staat 300 meter het oerwoud in, douche is buiten. Bij het ochtendgloren veel lawaai van vogels en één keer ook brulapen.
Baird's trogon

Black mandibled toucan

Om diep het nationale park in te gaan moet je daar overnachten en dat gaan we niet doen. Het eerste stuk is niet interessant; dus we organiseren onze eigen vogeltochten op het terrein van de Lodge. En zien leuke vogels en een hele troep apen voor ons huisje.

Apies kijken mensen kijken


We gaan naar Puerto Jimenez, nu duidelijk een backpackbestemming. Het vliegveld is er nog steeds, destijds (20 jaar geleden) zijn we daar geland na 2 dagen wandelen in het park. 

Op een terras eindigen we via mail de discussie met het management van de verhuurmaatschappij: na (ook eerder al) enkele mailtjes komen we uit op 200 dollar compensatie en veel excuses en beloftes om de processen te verbeteren.

Else gaat op excursie naar een chocolade-plantage (chocolate is a vegetable), een dag later gaan we naar een indianendorpje. Beide excursies zijn leuk maar niet meer dan dat, prijzig voor het gebodene. 'S middags liggen we voor pampus op de  luxe bank op onze ruime veranda, nat en heet. Ondanks dat het de droge tijd is onweert het op 2 dagen, dat brengt geen verkoeling maar wel vocht. 28 graden en toch mistig.

Zaterdag 
Omdat Aart wil duiken gaan we naar Manuel Antonio, een natuurpark bij Quepos. 
Het hotel heeft een zwembad dus Else leest daar en Aart gaat duiken. Maar het was niet veel soeps, of juist wel: zicht net 3 meter. Weinig koraal, weinig vis.
'S avonds heten we perfecte sushi.

Zondag van de kust de bergen in. Uiteindelijk op 2600 meter in Mirador de Quetzal. Andere temperatuur!
Morgen gaan we naar de quetzal op zoek, vooralsnog moeten we het doen met de kolibries aan de feeders.



maandag 2 februari 2015

Rik is de mol

Rik is de mol

We blijven het volgen. Maar hij is het wel. Het 4de pakketje lag in zijn boot.

Donderdag
'S Ochtends naar het autoverhuurbedrijf om onze 4x4 op te halen. Om half tien. Alle papieren ingevuld en toen was: 2 uur wachten. Andere mensen kwamen en gingen met een auto weg, wij niet. Het bleek dat wij een apart type hadden gehuurd? En die was niet op voorraad. Na 2 uur niks. Het zou wat langer duren. 
Na 4 uur nog geen auto. Na 5 uur wachten: "uw auto is er maar moet nog gewassen en technisch geïnspecteerd. Nog 1,5 uur. "

Toen stond Else op. Alles werd geel in de zaak. Als zij kwaad wordt nou berg je dan maar. Na enkele minuten werd er gevraagd of we ook een auto met handversnelling accepteren. Ok dan maar.
En na ruim 6 uur wachten reden we eindelijk weg. Was een k.tzooi dat Europcar. Gelukkig konden we nog enkele klanten wegsturen voordat ze gingen huren. Die gingen snel naar Herz. 

Via de drukke rondweg van San José naar de bergen hoger en hoger. Op een gegeven moment in de mist en en toen werd het ook donker. Afijn om 7 uur bij Purasol aangekomen, het bedrijf van Arine en Pierre. We zullen een aantal dagen bij hen verblijven. Ik ken Arine van de tijd dat ik in den haag werkte, en via wat omwegen woont ze nu in San Isidro del general.

Vrijdag de hele dag op het bedrijf geweest, zeer interessant en veel gesproken met Arine en de manager Diego. Over financiële zaken, over de aanschaf van een nieuw  ERP systeem, over personeel. Zeer inspannend voor iedereen maar ook zeer vruchtbaar. maandag wordt er al iemand ontslagen 👍. Maar dat zat al in de pen, zulke harde adviseurs zijn wij nu ook weer niet. Alhoewel, Else...

Zaterdag uitgebreid ontbijten (rijst, bonen, ei: in vele variaties te krijgen). Daarna naar Dominical, strandplaats. Een uur rijden door de bergen en plotseling sta je op het strand. 
Was er zaterdag ook iets speciaals?


Ja het was een speciaal weekend, want Tristan zoontje van Arine en Pierre was jarig en werd 5. Dus was er zondag feest op het strand met bbq, drank en spelen in zee. 15 ouders, 15 kinderen. En na het eten de piñata, kapotslaan van de pop tot het snoep eruitvalt. En dan nog taart....


Maandag weer werken: request for proposal voor ERP systeem, invoering variabel belonen voor personeel. Tussendoor voert Diego gesprekken met medewerksters over niet acceptabel gedrag. En dan weer verder met de RFP.

Vanavond inpakken, morgen naar Corcovado. Dan begint de echte vakantie 👍.
Maar pas nadat we ontbeten in het café op de hoek waar ze de lekkerste koffie zetten, aan tafel gemaakt.



donderdag 29 januari 2015

Aangekomen in Costa Rica

Het is een heel eind vliegen maar dan heb je ook wat.

We zitten nu in de tuin van het hotelletje in san José en hebben het ontbijt op. Beetje vroeg wakke het is hier 7 uur later dus we waren om 3 uur vannacht al wakker. Een echte jetlag.

Arine belde net, we gaan vanmiddag naar hun huis in San Isidro en blijven daar het weekend logeren.
Leuk om haar weer te zien en hoe het met ze gaat!

We horen zo nu en dan al vogels met prachtige zang, maar zien ze nog niet. Veelbelovend.

Onderweg nog een leuke ontmoeting: op Schiphol botsten we tegen Gerdalies aan, op weg terug naar India. Duizenden mensen lopen daar rond maar ineens stonden we naast elkaar. Ik las ergens dat grijs haar de kleur van 2015 wordt, nou dan scoren we wel goed. Behalve ik, de tondeuse stond een beetje krap afgesteld....