zondag 10 februari 2013

Hoe was t nou?

Zaterdag nog een stadswandeling gedaan door de slumps bij het station. Dagelijks komen er 50 kinderen illegaal met de trein naar de grote stad en die gaan stelen, lijm snuiven of in de prostitutie. Een hulporganisatie biedt onderdak en steunt terugkeer naar huis of studie op school.
Was zeer indrukwekkend.



http://www.salaambaalaktrust.com/street_walk_delhi.asp

Daarna koffie drinken in Imperial hotel, mensen met de neus omhoog (kamers tot wel 1500 euro per dag). Nog een beetje inkopen en dat was t wel.

EN HOE WAS HET NOU?

Na 4 weken India, beter gezegd Rajasthan want verder zijn we niet gekomen, een terugblik.

Het weer was kouder dan verwacht. Als de zon er overdag is is het lekker, maar zo tegen de avond koelt het goed af vooral in de woestijn en we hebben regelmatig om extra dekens gevraagd (en gekregen) en Else heeft regelmatig in haar pyjama'tje geslapen!
Ook nog 2x een beetje regen gehad, ongewoon volgens de krant.
De lokale bevolking is er dan ook op gekleed: wanten aan, extra doeken omgeslagen ook om het hoofd zoals iemand die kiespijn heeft.

De mensen zijn echt heel vriendelijk, overal waar we komen. In Kota werden we 2x in huis gehaald, in de trein krijg je koekjes, fruit en soms ook kralen en kettingen aangeboden. De sfeer in de trein is heel gemoedelijk en je spullen alleen laten is (in de 2de klasse) geen enkel probleem. Geen enkel moment hebben we angst gehad voor diefstal of iets anders naars. Verkopers en taxi-chauffeurs vragen wel steeds ("tuktuk, ma'am?") maar dringen niet aan of erger.
Else en ik zijn tientallen keren op de foto gezet door de mensen, in groepjes, individueel, armen over je schouders, etc.

Verkeer is een bende. Als je naast de chauffeur zit zie je de vrachtwagens en bussen op de verkeerde helft op de afkomen! Toeteren, rechts en links inhalen, macho-gedrag op de 2 baans weg, beesten op de weg, drempels overal ook op national highway's, natuurlijk kuilen en gaten. Verlichting ontbreekt of het grootlicht staat recht in je ogen te schijnen. Spiegels zijn uit voorzorg naar binnen geklapt, want alles schuift vlak langs elkaar, en trouwens wat achter je is is niet belangrijk. Daar hebben we al iets over geschreven.
Treinen is goed geregeld. Je moet wel een maand vantevoren reserveren. Maar in de trein is het (relatief) schoon, er is eten en water te koop, lakens en dekens in de slaaptrein. Wel veel mensen maar zeer beleefd en behulpzaam (in de nachttrein is het donker, vindt dan je bed maar eens met je koffer meezeulend maar dan is er altijd iemand die helpt).

Indiaas eten vinden we heerlijk, een grote variatie, vaak vegetarisch maar toch ook redelijk wat vlees zoals kip en schaap. Zolang je bestek maar schoon is en je bij een redelijk tentje eet is er geen probleem (behalve dan één keer met Else in Udaipur), water uit de plastic fles.
Dus afgevallen zijn we niet, zeker niet omdat we minder beweging krijgen dan thuis. Veel in tuktuk's , treinen en auto's en in de stad is lopen ook beperkt.

Onderhandelen, ja over alles. Vermoeiend maar het moet en er is veel mee te verdienen. Else is na onderhandelen blij met kussenhoezen naar buiten gekomen maar een week later bleek ergens anders dat er nog wel 30% af had gekund... Je weet de prijzen niet dus ga je in principe altijd de mist in. Who cares het is allemaal niet duur en het geld komt (meestal) goed terecht. Uurloon van een chauffeur, en dat is een goeie baan, is 100 roepies per uur, dat is 1,5 euro. Geeft je een richtlijn.

Armoe. Je kunt je er niet voor afsluiten. Nu viel ons het aantal bedelaars wel mee, niet heel veel invaliden of moeders met kindjes op straathoeken. Wel krottenwijken met golfplaten huizen of zelfs van bouwplastic. Daar zou ik nu met de kou of straks met de moesson niet in willen zitten.
Hoewel er veel scholen zijn ook op het platteland zal het nog heel lang duren voordat echte armoe verdwenen is. Economische groei komt vooral bij een kleine groep terecht. De rijken en de middenklasse hebben niet veel op met armoe en de dalits. Verticale migratie is door het kaste-stelsel zeer moeilijk. De rol en positie van de vrouw, toch de drager van de vooruitgang, is beperkt en ondergeschikt. Het hindoeïsme is niet echt een bron van de vooruitgang, meer een bron van overgeven (geldgeven) aan de vele goden en bidden.

"Kleurrijk India". De traditionele Radjastani kleding is heel kleurrijk. Vrouwen veelal in rood, oranje, knalroze, dat zijn hier de kleuren van het geluk. Mannen in tulband (alleen in de dorpen), boeren in witte lendendoek, een enkele saddhu in oranje. In dorpen dragen zelfs wegwerksters traditionele dracht (wat niet echt handig lijkt).
Maar steeds meer mensen dragen westerse kleding, jammer genoeg, vooral in de steden. Daar dragen vrouwen vooral prachtige sari's voor feesten. Die hebben we overigens genoeg gezien, het is de maand van de trouwerijen.

Vuil. Ja het is vuil. Wat je kwijt wil laat je gewoon vallen. Stoepje schoonvegen tot de buren en dan is het klaar. Soms zijn er vuilbakken maar die worden 's nachts leeggehaald door de beesten en dan ligt alles weer op straat. Koeien, honden en soms zwijnen in de straat. Pissen en poepen gebeurt overal, door mensen en de vrijlopende beesten. Dus het stinkt ook. Dat duurt nog wel een poosje voordat dat is opgelost.

Bezienswaardigheden. Radjastan is het land van de roemrijke krijgers. Ieder koninkrijkje zijn eigen kasteel of fort. Echt heel mooi, op een gegeven moment wordt je een expert in durbars en zenana's (leggen we thuis wel uit aan wie het interesseert) en kun je de kwaliteit van forten en kastelen goed vergelijken. Veel schilderingen in verschillende stadia van verfijning en van onderhoud. Prachtige haveli's die we ook steeds meer met een kennersblik beschouwen. Als je een shopper bent dan is er ook heel veel te shoppen. Maar wij zijn geen shoppers.

Hindoeïsme. Else heeft een minimale basiskennis van het hindoeïsme opgedaan, maar alleen een basis, want alle incarnaties van Vishnu en Shiva overzien is niet te doen in een maand. Uitermate interessant en onwaarschijnlijk ingewikkeld. Overal tempels en kleine tempeltjes, ook in de wijkjes van bijv. Jodhpur op de hoek. Waar actief gebruik van wordt gemaakt.
Er is een minderheid van moslims, een enkele vrouw zelfs met niqab tot over de ogen (maar minder dan in Den Haag) en moskeeën. Ze zijn niet allemaal naar Pakistan gevlucht in 1947.

Tot slot: het was niet een geriefelijk reis. Soms knalharde bedden, lawaai in de nacht, trouwens altijd overal lawaai, Engelse taal niet machtig of zeer slecht verstaanbaar. Geen actiegerichte cultuur (3x vragen over ons ontbijtpakket, door verschillende mensen uit dezelfde keuken), de bus is niet vol dus wacht nog een uur, bestelde taxi laat op zich wachten, de aangekondigde parade begint gewoon wat later...
We zijn na verloop van tijd wat meer in comfortabele hotels gegaan dan in het begin (leeftijdskwestie ook, we zijn geen 30 meer).
Maar het was ook een mooie en bijzondere reis. Over een half jaar herinneren we ons alleen nog die bijzondere dingen en het stof en de gevaarlijke momenten op de weg...... Weg!
Incredible India.


- Posted using BlogPress from my iPad

Location:New Delhi,India

vrijdag 8 februari 2013

New Delhi

De trein naar Agra was niet erg snel. Over het algemeen is de snelheid ongeveer 50 km/uur, rijden gaat snel maar dan staan we weer 10 minuten in een station, omdat ......(vul zelf maar in, de juiste oplossing is goed voor een prijs).

Agra kan op één dag gedaan worden: Taj Mahal, het rode Fort, Baby Taj (kleiner maar ouder en mooier dan de grote, minder druk en goedkoper, kortom een aanrader) en het park tegenover de grote Taj. That's it, been there done that no T-shirt.



Vanuit onze homestay horen we weer veel vuurwerk en muziek van trouwfeesten, de sterren staan blijkbaar heel gunstig op dit moment.

De volgende dag in de taxi naar Fatehpur Sikri wat een fort en een tempel bevat, maar ook als tourist trap gezien kan worden. Ook de lokale bezoekers hebben last van alle verkoop(st)ers met kralen, postkaarten en de hele meuk. Het is ons laatste fort!
In de tempel doen we wens (komt binnen een jaar uit) door wat bloemen op het graf te gooien en een wollen draadje te knopen aan het raam.

In de tuin van Birders' Inn in Barathpur ontmoeten we een Nederlands echtpaar van 82 die hier al 16 jaar vogels komt kijken (3 weken lang). We mogen hun gids morgen lenen, zij gaan naar de apen elders.

Het Keoladeo vogelpark is een verademing: alleen maar fietsen, fietstaxi of wandelaar zijn toegestaan. We gaan helemaal tot het eind door een droog en daarna nat plasdras gebied met vogels, vogels en ook herten, zwijnend, waterbok en jakhals. Heerlijke dag.
We zitten stukken op de fietstaxi maar lopen ook grote stukken (beetje zielig om zo'n tanig mannetje 2 witnekken over een oneffen pad te laten vervoeren), zien van alles en genieten. Zie de foto's.


En nu zijn we weer in het luxe appartement van Gerdalies met echte koffie en bruinbrood met kaas. Was nog even afzien vanochtend, 5 uur op en in de kou met een tuktuk naar het station waar de trein 45 minuten vertraging bleek te hebben. Maar in Delhi staat dan een dikke 4wd met Raj de chauffeur klaar en is alles vergeten.

Van het weekend nog wat in Delhi bekijken en o.a. een wandeling met (ex-)straatkinderen als gids door de slums. En wat inkopen.

- Posted using BlogPress from my iPad

Location:Lala Lajpat Rai Path,New Delhi,India

zondag 3 februari 2013

3 dagen Ranthambhore

In Jaipur s'avonds nog weer een huwelijksprocessie gezien.
Dat gaat als volgt.
De bruidegom gaat met een hele groep, uitgedost op paard of mooie wagen naar de bruid. Door de stad heen, loopt de hele groep al zingend en dansend en met harde muziek naar de bruid.




Daar vindt dan het feest plaats. Na middernacht wordt er officieel getrouwd en het feest gaat dan door maar meer in (groot) familieverband. De volgende dag is er ontbijt en lunch.
Het totaal kan wel 2-3 dagen duren, hangt van de rijkdom af natuurlijk.

In Ranthambhore aangekomen afgesproken met Ujwala de directrice van het textielbedrijf waar ik in 2009 gewerkt heb. Zie foto's op picasa 2009.
De creatief ontwerpster Devika uit Bangalore was er ook en met z'n vieren gepraat en gelachen.
Wat is de organisatie nog weer verbeterd! Er is zelfs een workflowmanager die de hele productiestroom monitort, het middenkader werkt nu goed samen en ze kennen hun eigen taken en verantwoordelijkheden.
De productie en verkoop zijn in die 3 jaar verdubbeld oa. door export aan de HEMA.

Natuurlijk zijn er de nodige problemen en de zaterdag zijn we met Ujwala in overleg over een Bedrijfsplan tot 2017. Doel is de omzet tot 20 miljoen Roepie op te krikken (nu 13) zodat nog meer vrouwen (nu al meer dan 200) hun geld kunnen verdienen met werk. Eigen geld.
De empowerment die dit met zich meebrengt is zichtbaar. De cultuurverandering die plaatsvindt is geweldig: geloofsbarrières en kaste-indeling worden doorbroken, vrouwen praten met mannen die niet hun familie zijn, geboortebeperking wordt besproken, onderlinge financiering komt tot stand met 99,9% terugbetalings-discipline.
Geen liefdadigheid maar werken voor je geld, kwaliteit leveren en verkopen.



S middags schrijven we enkele stukken (ook wel prettig om gewoon weer even iets nuttigs te doen!) die we 's avonds met Ujwala bespreken als we bij haar thuis dineren.

Zondags weer terug naar het bedrijf waar we afscheid nemen en fors inkopen doen. We spreken af dat we via mail verder samenwerken aan het Bedrijfsplan, wellicht gaat Aart terug via een pum-aanvraag.

S middags doen we wat iedereen hier komt doen, een tocht in het park om de tijger te zien. Speld in een hooiberg zegt de gids, en dat blijkt ook zo te zijn. Maar veel beesten, vogels en natuur.

Morgen naar Agra met de trein.

- Posted using BlogPress from my iPad

Location:Ranthambhore