De eerste werkdag

Ik ben weer eens op pad voor PUM nu in Bangladesh.

Zaterdag vertrokken en vanochtend was ik er om 6 uur lokale tijd.

Moest even wachten op de chauffeur maar daarna naar het hotel ff douchen en wat bijslapen want dat vliegen met Turkish Air is geen feest.

Het hotel is midden in Dhaka gelegen, met een schoolgebouw eraan vast.

Een meisjesschool. 

Het hotel is simpel maar netjes, met strikte regels oa geen alcohol -:(

Omdat zondag gewoon een een werkdag is in islamitisch Bangladesh vanmiddag naar het bedrijf gegaan: Tarango. Alles met een minibusje met privé-chauffeur lekker veilig.

Daar een eerste rondleiding gehad en met de 2 directeuren gesproken.

Tarango is een organisatie die rond 1990 opgericht is om vrouwen te helpen die geen bron van inkomen hebben. Verstoten, geslagen, geen opleiding. Net alleen in Dhaka maar ook daarbuiten op het platteland. In Dhaka zijn zo n 120 mensen aan het werk, daarbuiten nu al meer dan 15.000.

Ze maken producten (handicraft) die in hier finaal op kwaliteit getest worden, ingepakt en ge-exporteerd naar de 1ste wereld.

Die groei is dus het probleem ben ik wel achter. De 2directeuren zijn al ruim 20 jaar met de organisatie bezig, zowel met projecten om nieuwe dorpen te activeren als de lopende productie zeker te stellen.

Operationeel, innovatie, strategisch en aansturen van staf die bezig is met projecten op het platteland.

En dan wringt natuurlijk steeds meer, tijd te kort, teveel zaken die nu besloten moeten worden en te weinig tijd en aandacht voor strategisch.

De hoofdvestiging hier bestaat uit 5 losse gebouwen waar gewerkt wordt, opslag van halffabrikaat ligt en ingepakte dozen. Voor mij een onoverzichtelijk geheel. Voor hen ook wel schat ik in....

De straten zijn natuurlijk erg druk met auto's fietsbedjaks en wandelaars, net om 6 uur een geweldige file in heel de stad. Alle auto's hebben schade. Politie op elke hoek van de straat maar wat kunnen die doen?

Nu eerst wat eten en dan slapen, de jetlag eruit en morgen echt aan de slag.