De tijd gaat langzaam hier. Dat komt voornamelijk omdat ik redelijk opgesloten ben. Van en naar het werk in een busje. 20-40 minuten hangt van de files af (6 kilometer). Het hotel heeft een dik hek dat om 10 uur dichtgaat. En als het donker wordt niet de deur uit is het advies, de buurt is niet veilig. Dus vanaf 6 uur in het hotel.
Het eten is wel gevarieerd, de ene dag rijst met vis en de andere dag rijst met kip.
Hopelijk vrijdag (vrije dag) eruit naar de Dutch club, beetje squashen en zwemmen. En een broodje kaas.
Het werk vordert goed. Ik heb het geluk dat 2 Canadese stagiaires hier al 3 maanden werken en mij veel informatie konden geven. Na een uitgebreide presentatie door de CEO Kohinoor was ik geheel op vlieghoogte. Daarna heb ik een aantal mensen op het kantoor geïnterviewd. Niet altijd makkelijk want er bestaan vele varianten Engels in de wereld en ik versta ze niet allemaal....
Tarango is 25 jaar geleden opgericht, met als grootste doel de positie van de vrouwen te verbeteren (empowerment) door middel van het produceren van lokale producten (handicraft) na training te hebben gehad over kwaliteit en bedrijfsmatig werken. Fairtrade is er pas later bijgekomen: materiaalgebruik (geen chemische verf), werkomstandigheden. Het kantoor in Dhaka doet de verkoop, vooral naar het buitenland (wholesale). Dat groeit de laatste jaren hard en er zijn nu ongeveer 18000 mensen op het platteland aan het werk voor de export. Verdienen hun eigen geld daarmee. Vooral jute (-producten) wordt veel verkocht, de kwaliteit van Bangladesh jute schijnt de beste in de wereld te zijn. En afbreekbaar, dan is het gewoon compost.
Maar export betekent ook bedrijfsmatig werken, leveringsdatums halen, kwaliteit bewaken, productinnovatie. Dus is er een kantoor opgetuigd dat ook maar groeit. Op het platteland wordt er soms een microfinancieringsfunctie opgezet. In de stad is er een kinderopvang opgezet en kortgeleden ook een shelter-house voor vrouwen die moeten vluchten voor hun man/familie.
Daarnaast komen er donors die speciale projecten willen zoals onderzoek naar verbetering van de positie van jonge kinderen die in gevaarlijke situaties werken en eigenlijk naar school moeten. Er zijn dus nu ook 6 projectmanagers/projectleiders in dienst.
Projecten zijn vaak ook op het platteland en reizen is hier echt een probleem, openbaar vervoer is langzaam en de wegen zijn gevaarlijk. Vaak wordt er 's nachts gereisd, overdag werken bij een project in een dorp en dan door de nacht heen weer terug.
Al met al een grote verandering in die 25 jaar maar nog steeds geleid door 2 geïnspireerde mensen, Kohinoor en Maung. Het groeit ze wel boven het hoofd heb ik het gevoel. En wellicht is er ook sprake van wat vermoeidheid?
Busje komt zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten