En we zijn weer thuis

De laatste dagen bij Tarango waren zeer productief. 

Het projectplan voor vernieuwing van de website werd besproken, taken toebedeeld en een projectleider benoemd. Gestructureerd werken. Doel van het ontwikkelen van een attractievere website is het aantrekken van nieuwe groothandel-klanten.

Verder een projectplan ingediend bij de Nederlandse ambassade om vrouwen te scholen in het maken en verwerken van draden (fiber) van de stam van de bananenboom. Een afvalproduct maar kansrijk als grondstof voor weven. Voor 2000 euro kunnen we een pilot draaien om de kwaliteit van de draad te testen en de vrouwen een betere toekomst te geven. 

Zaterdag met het hele managementteam gesproken over procesinrichting en taakverdeling (voor de kenners: RASI). In het begin wat moeizaam maar na enige tijd viel het kwartje en kwam de discussie los (veelal in bangla). Daar blijft wel wat van hangen heb ik het gevoel. En zal hopelijk ook leiden tot meer delegeren door het management.

College in RASI

Ook kwamen er mensen op mij af met het verzoek om coaching over werkzaamheden waar ze mee bezig zijn. Beetje laat maar wel heel nuttig, van twee kanten. Voor dit soort trajecten zou ik eigenlijk langer moeten blijven maar eerlijk gezegd is 2 weken wel genoeg (vraag me waarom).

Projectnetwerk samen met George opgezet

Nazlee

Ondertussen tassen gekocht die Else al doorverkocht heeft. De uiteindelijke totaalprijs werd te laag dus de rest in het studiefonds voor kinderen gestort. Geld overhouden kan altijd nog.

14 tassen voor thuishandel

Vrijdag weer gesquasht oa tegen Hesse. We gingen aardig tegen elkaar op. 

Hij doet hier een uitgebreide inventarisatie naar de toekomst van de waterhuishouding. Effecten van de veranderende moesson en bodemdaling worden prachtig in kaart gebracht. Er is een website waar het ook voor Nederland in kaart is gebracht, vergeten welke...

Maar duidelijk is dat dorpen in Bangladesh die nu uitbreiden richting rivier daar niet lang zullen staan helaas.

Op basis van die inventarisatie worden deltaplan-achtige projecten opgezet met hopelijk voor Nederland veel werk.

Het verkeer. Tja, het is een puinhoop en het wordt erger. Toch is bijna de helft van de voertuigen openbaar vervoer: bussen en fiets- en gemotoriseerde riksja's. Dat het continu vastloopt heeft te maken met de rijstijl (bussen stoppen overal waar ze een klant kunnen oppikken, snijden en voorrang nemen, fietsriksja's tussen het grote verkeer, voetgangers die met gevaar voor eigen leven proberen over te steken, etc). De stoplichten werken wel maar hebben geen functie meer: op kritische plekken staan verkeersregelaars. Echter tegen de overmacht zijn ze niet opgewassen. En maar toeteren, zinloos natuurlijk, het gaat wel door tot diep in de nacht.

Mede-oorzaak is het woon-werk verkeer. Dhaka is al vol (10 miljoen mensen of meer waarvan veel geen vaste inwoner zijn maar werkmigrant) en daarbovenop komen elke dag 100 duizenden mensen naar de stad om te werken. 

Vrijdag ging ik 12 km verderop squashen: 2 uur heen en nog langer om terug te komen. Het management van Tarango slijt vele uren in het bedrijfsbusje. Mijn advies: Skype ofzoiets. Ik kan videobellen naar Nederland dus 12 km verderop moet ook kunnen. Beetje time-management!

Zondag afscheid genomen van iedereen en nog wat cado's in ontvangst genomen. was nog een hele sjouw om alles het vliegtuig in te krijgen.
Dinsdagmorgen geland op Schiphol. 4 weken van huis is soms wel lang....

Onze principes. helder

Aangekondigd als een grote wevers-manifestatie. Met moeite een echte weefster gevonden op het terrein!

Op bezoek bij Maung, de Directeur. Inclusief de buren (rechts)