Voor PUM ben ik nu weer in de ZW-hoek van Afrika: Guinee. Ook weer een gematigd moslimland net als Senegal waar ik ruim een half jaar geleden was. Dus weekends vrij en zelfs op 2de paasdag vrij.
Ik verblijf in een appartement van de eigenaar van Amacif, mr. Alpha Mamadou Cisse. Een selfmade man die nu een naar Guinese begrippen groot concern heeft met fabrieken en gebouwen. Op het ommuurde terrein aan het strand staan 2 appartementenblokken, meest voor familie ("ik heb ruim een elftal aan kinderen") en vele auto's. Hij heeft 3 vrouwen. Zijn oudste zoon is mijn voornaamste aanspreekpunt.
Vader en zoon spreken goed Engels dat is een hele opluchting.
Maandag (geen werkdag) gaan we naar de fabrieken, op 25 minuten rijden. Daar zie ik de productie-lijnen voor snoepjes (Candy's), zakjes met melkpoeder (grote zakken komen uit Frankrijk), water in plastic zakjes en plastic flessen, blokzeep om kleren te wassen en plastic zakken voor transport van aardappelen, uien etc.
Ook treedt het bedrijf op als handelshuis voor batterijen en thee.
En dan ook nog vastgoedbemiddeling wat volgens mij neerkomt op verhuur van appartementen in aangekochte gebouwen.
Een ratjetoe aan producten waar gezien de posters op kantoor ook regelmatig wat in verschuift.
Het bedrijf is een familiebedrijf en gezien de manier waarop de eigenaar in de fabrieken benaderd wordt ook zeer laagdrempelig. Leuk en wellicht Afrikaans maar de eigenaar bemoeit zich met alles en ook in de details. Bekend fenomeen. Maar hij is wel succesvol, voedt zijn familie en heeft de hele wereld al overgereisd. Dit is geen MKB (meer).
Dinsdag is het overal drukker. Ik ga met de zoon eerst langs een croissanterie (leve de de Franse bezetting: lekkere koffie!) voor ontbijt en dan naar de fabriek. Onderweg merk ik dat de zoon wel beelden heeft over de toekomst van het bedrijf: overal computers die op één centrale plek de productie kunnen monitoren en ook video-camera's voor control. Ik probeer te temperen, eerst maar wat organiseren wie is verantwoordelijk voor wat (RASI). Hij lijkt teleurgesteld in mijn reactie.
Omdat ik nog niet weet waarom ik hier ben pak ik een issue dat tijdens de gesprekken langskomt: energieproblematiek en productie van flessenwater. Het verzamelen van de gegevens gaat moeizaam omdat niemand overzicht heeft, gegevens ontbreken (hoe sterk zijn de dieselgeneratoren, hoeveel liter gebruiken ze?).
Dinsdagavond schrijf ik een notitie en mail dat aan Alpha. Hij heeft het woensdag te druk met de controle van de een export-verzending in de fabriek en op de terugweg naar kantoor in de Medina komen we volkomen vast te staan zoals in Dhaka normaal was. Het is nu ver in de middag en tja....wanneer bespreken de notitie en waarom ben ik hier?
Als ik 's morgens wakker word, wordt er op het strand vlak voor me druk gevoetbald. Wel 3 wedstrijden door elkaar, beetje inschikken soms. Maar het gaat er hard aan toe! Wellicht de droom van de jongens: ontdekt worden, prof in Europa worden.
Het rijden is vrij makkelijk door de drie grote hoofdwegen door Conakry. Maar zodra je daar af gaat wordt het minder, ongeplaveide rode rotsachtige dirtroads. Overal marktjes waar vanalles verkocht wordt, ook dieren. Langs de weg veel verkopers met waterzakjes (van Amacif), horloges, etc.
De vrouwen dragen vaak manden op hun hoofd en soms nog een kind op de rug, dat zijn toch echt de werkpaarden van Afrika.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten